Na putevima rađenih tih godina posle Prvog sv. rata u užičkom kraju, zasigurno najlepši objekat je bio most “Kralja Aleksandra”, kojim je svako iz Užica morao preći ko bi putovao na Zlatibor ili Višegrad i dalje. Ovaj lepi most se tu nalazio do 1944. i bio je u kombinaciji armiranog betona i kamena. Imao je tri luka i dva stuba u koritu Đetinje. Priču o ovoj nekadašnjoj užičkoj znamenitosti započeću sa fotografijom snimljenoj na staklenoj ploči velikog tronogog fotoaparata iz Foto studija „Vukosava“, Ilije Lazića.
Snimljena je sa Kasapčića mosta, desno od mosta je Vašerište, danas prostor Autobuske stanice. Ako se zagledate, videćete čoveka koji mrežom lovi ribu. Užice je imalo svoje ribare koji su varoš snadbevali ribom, mrežu bacali iz ruku, a ribu prodavali legalno, jer su plaćali porez. To su Zekavice. Sve je počelo od starog mesara Zekavice, koga su Užičani zvali “Taikrkuša”. Na fotografiji kod srednjeg luka mosta vidi se u Đetinji i automobil. Rakić, koji je imao benzinsku pumpu, najpre je beogradskim vozačima, kao i užičkim taksistima, prao automobile na Đetinji, kod mosta Kralja Aleksandra. Njegovi šegrti su učili prve pojmove vožnje tako što su pred pumpom pomerali automobile po metar, dva i natrag. Ovi su za to vreme sedeli u Hotelu “Zlatibor”, uz roštilj i hladno piće. Dalje preko mosta se vidi kuća na kojoj piše “Pekara Kovačević”, Kovačević se ne vidi celo, jer znak zaklanjaju grane drveća. Ali to je kuća moga dede Vitomira Kovačevića, gde je bila i parna pekara za 15.000 somuna dnevno. U pozadini levo se vidi “Vujića brdo”, a deseno golo Dovarje.
Iako sam se trudio, zvao ljude u užičkom istorijskom Arhivu, Muzeju, niko nije znao ko je projektant Aleksandrovog mosta. Čuo sam ono uobičajno da je arhiva uništena tokom Drugog svetskog rata. Znao sam da to nije istina, i samo samo mogao da sumnjam. Mučilo me pitanje: Ko je projektant užičkog betonskog “Aleksandrovog mosta”, miniranog od strane nemačkih vojnika 1944. godine? Najzad, ove 2018, posle pogleda na privatne arhive, mogu da odgovorim sa velikom sigurnošću da je projektant i u isto vreme i graditelj betonsko kamenog mosta Sekula Knežević Ćaldović, od milošte zvani „Ćaldo“. U sklopu svih inžinjerkih poduhvata, Ćaldo je projektovao i gradio mostove od onih manjih, kojima je trebalo savladati potoke i uvale, pa sve do monumetalnog izuzetno skladnog i elegantnog mosta kralja Aleksandra na Đetinji. Dizanje u vazduh Aleksandrovog mosta bila je velika tragedija za neimara koji je doživeo uništenje svog izuzetnog ostvarenja.
Ako zavirimo u istoriju gradnje puteva u užičkom kraju, neizbežno ćemo se upoznati i sa inžinjerom Sekulom Ćadovićem Ćaldom. Posle Prvog svetskog rata počinje ubrzani razvoj Kraljeve vode. Do letovališta, vazdušne banje Kraljeve Vode, mirisnoga Zlatibora, falio je samo dobar put. Zlatibor je imao čedo koje je moglo da napravi takav put, zvao se Sekula Ćaldović, ponikao u Sirogojnu. Sekula Knežević Ćaldović (1889 – 1970) pripadao je najuglednijim i najcenjenijim inženjerima za saobraćajnice između dva svetska rata, kao i u posleratnim godinama. Upravo u svom zavičaju pokazao je svoju genijalnost na izgradnji puteva.
Rođen je u Sirogojnu 1889.godine. Njegovi roditelji Tanasije i Sava živeli su u porodičnoj zadruzi dede Radovana u kojoj su bili i stric Pavle-Pane i strina Ivana. S obzirom da stric i strina nisu imali dece, preuzeli su brigu o Sekuli i upisali ga u osnovnu školu u Požegi.
Po završetku osnovnog školovanja, stric Sekulu upisuje u užičku realku i daje na stan kod Ostoje Kneževića, trgovca rodom iz Dobroselice sa Zlatibora, koji je, pored velikog bogatstva u Užicu, posedovao i suvat Saračevinu na Zlatiboru. Stric ubrzo uviđa da nije u mogućnosti da dalje školuje Sekulu i namerava da ga ispiše iz škole i vrati na imanje u Požegu. Strina Ivana se nije slagala sa takvom odlukom, pa odlazi u Užice kod Ostoje Kneževića sa molbom da obavezu daljeg Sekulinog školovanja preuzme na sebe. Tako Sekula ostaje kod Kneževića i nastavlja školovanje. Stanodavac koji nije imao svoje dece ubrzo usvaja ovog dobrog i vrednog dečaka. U znak zahvalnosti i poštovanja Sekula nadalje nosi prezime Knežević, na svojim projektima potpisuje se kao Sekula O. Knežević, mada i dalje nosi svoje porodično prezime i za prijatelje do kraja života ostaje Ćaldo.
Gimnaziju Sekula završava u Užicu 1908.godine. Iste godine upisuje se na građevinski odsek Tehničkog fakulteta u Beogradu. Po završetku fakulteta zapošljava se u Okružnoj tehničkoj sekciji, odeljku za puteve Užice, gde radi na trasiranju i projektovanju neizgrađenih puteva i putnih objekata, u skladu sa novim Zakonom o javnim i suvozemnim putevima iz 1910.godine. Kao mlad inženjer Sekula aktivno učestvuje u Balkanskim ratovima, a potom i u Prvom svetskom ratu. U vreme ratnih sukoba prestaju sve aktivnosti na građenju puteva osim puteva za vojne potrebe, na kojima je inženjer Knežević bio angažovan sve do 1919.godine. Dragocene usluge pružio je srpskoj vojsci trasirajući puteve sa solunskog ratišta prema Kajmakčalanu i drugim pravcima proboja. Sa fronta se vratio u činu rezervnog potpukovnika sa mnoštvom priznanja, medalja, sa spomenicom i drugim zaslugama.
Po završetku rata nastavlja da radi u Tehničkom odeljku za puteve Okruga Užičkog. Posle državnih organizacionih transformacija i prestanka sa radom Tehničkog odseka za puteve u 1921.godine, Sekula nastavlja da radi kod novoformirane Okružne građevinske sekcije u Užicu. Zadatak ove sekcije bio je obezbeđenje novčanih sredstava i kredita za gradnju državnih zgrada, kao i nadzor nad radovima na popravci državnih i okružnih puteva i putnih objekata. Postavljen je za načelnika Sekcije za izgradnju puteva Užice-Vardište i Užice-Kraljeva Voda. Nakon tih dužnosti postavljen je za načelnika Tehničkog odeljenja Zetske banovine, a zatim za načelnika građevinske sekcije Drinske banovine. Svoju genijalnost na izgradnji puteva inženjer Knežević je pokazao prilikom projektovanja i izgradnje puteva Užice – Vardište i Užice – Kraljeva Voda. Put od Užica do Vardišta u dužini od 57km izgrađen je u periodu od 1923. do 1929.godine, a put od Užica do Kraljeve Vode u dužini od 27km, od 1923. do 1927.godine.
U vreme izgradnje pomenutih puteva Sekula je bio postavljen za načelnika Sekcije za rekonstrukciju i građenje puteva u Užicu. Na ovim poslovima se dokazao kao izuzetno darovit i obrazovan projektant, ali i kao dobar predstavnik države-investitora i kao kontrolni organ za velike investicije. Put Užice-Kraljeva Voda predstavljao je u to vreme remek delo putarstva, posebno deo saobraćajnice izgrađen na strmom, nepristupačnom i stenovitom zaseku. – „Sa najvišeg vrha, uvezanog u konopce, spuštali su me u taj ambis da obeležim trasu, jer je to bio jedini pristup“ – sećao se ’Ćaldoš poseban čovek i veliki inženjer, koji je svojom genijalnošću kroz bespuće stvorio delo za koje se govorilo i pisalo da predstavlja svetlo tadašnje civilizacije.
Te 1923. godine otpočeli su radovi na izgradnji savremenog puta Užice-Kraljeva Voda po projektu inženjera Sekule Kneževića Ćaldovića. Po važećim propisima put nigde nije smeo imati uspon veći od 5%, da ne bi bila umanjena nosivost stočnih zaprega, zbog čega se nije mogla izbeći čuvena „Galerija“, kamena litica koja se sa oko 200 metara gotovo vertikalno spušta do korita reke Đetinje.
Radovi na ovom putu završeni su oko 200 metara iza mosta na Kraljevoj Vodi. Ovom saobraćajnicom, dugom 27,2km, širokom pet metara, sa pet mostova, kamenim i betonskim branicima širom je otvorena turistička kapija Zlatibora. Posle izgradnje puta Kraljeva Voda-Užice gradnja je intenzivirana i do Drugog svetskog rata izgrađen je 21 letnjikovac, čiji su vlasnici pripadali bogatom sloju srpskog građanskog društva, zatim restoran „Švajcarska“ («Švajcarija») i Invalidski dom (Golija). Preuzevši okružna dobra na Zlatiboru, Oblasni odbor 1929. godine obezbedio je finansijska sredstva kojima je podignuta vila „Beograd“. Krajem 30-tih godina iznad „Švajcarije“ inženjer Sekula Knežević iz Kraljeve Vode, ukrovio je veliki i izuzetno lep hotel koji je završen posle rata. Prvih godina radio je kao hotel „Srbija“, a potom predat u vlasništvo Studentskom odmaralištu.
Prvih godina posle rata Okružni odbor zaštitio je šumski kompleks na Kraljevoj Vodi, tako što je svih 225 borova obeležio numerisanim metalnim pločicama, zabranio njihovu seču i propisao stroge kazne za prekršioce. Godine 1937. pošumljen je prostor između Kraljeve Vode i Palisada. U periodu od 1935. do 1938. godine pošumljene su mnoge zlatiborske goleti, između ostalog i prostor između hotela i česme. Radovima je rukovodio Salih Omanović, šumarski inženjer, koji je tih godina otkrio Zlatni bor u Negbini. Tako je Kraljeva Voda dobila sva obeležja modernog letovališta i smučarskog centra sa školom skijanja i jahanja i prvim centrom jugoslovenskog jedriličarstva, koga je 1935. godine osnovao Akademski aero klub „Beograd“.
Beogradski list „Vreme“ posebno naglašava ekskluzivnost ovog planinskog letovališta: “Tu, daleko od velegradske vreve, na visini od oko hiljadu metara, u malom ali ukusno udešenom hotelu koji nosi zvučni naziv „Kraljeva Voda“ sreću se poznanici iz Beograda, Zagreba i Splita, ljudi koji su se viđali u salonima naših otmenih klubova ili na našim renomiranim plažama“.
Godine 1930. inženjer Sekula Ćaldović Knežević postavljen je za načelnika tehničkog odeljka Zetske banovine za izgradnju putnog pravca Šavnik – Žabljak – Pljevlja. Nakon uspešno obavljenog posla, 1935. godine on prelazi u Sarajevo za načelnika Građevinske službe Drinske banovine sa resorom za javne puteve. I na ovom poslu on uspešno organizuje radove sve do 1941.godine kada je prešao u Beograd na nove poslove u Ministarstvu građevina. Drugi svetski rat delimično provodi kao inženjer Tehničke sekcije za puteve u Užicu na održavanju i popravkama puteva, mostova i ostalih pratećih objekata. Projektujući i gradeći puteve i mostove inženjer Knežević omogućio je komunikacije stanovnika zlatiborskih sela i užičkog kraja.
