Polovinom 19. veka, dok su se Turci još uvek nalazili u Užicu, užička opština se 1839. godine odlučila da krene u izgradnju nove crkve, što je bio poduhvat koji je, svakako, prevazilazio njene mogućnosti. Ideju za izgradnju, u tim uslovima, novog hrama posvećenom Svetom Georgiju, pokrenuli su najugledniji građani, mahom bogatiji trgovci i užički sveštenici, na čelu sa jerejem Savom Stefanovićem. Gradnja nove crkve je bio smeo poduhvat, jer ne treba zaboraviti da je Užice tada bilo naseljeno pretežno turskim stanovništvom. Prema popisu od 1844. godine (par godina posle početka građenja crkve), u Užicu je živelo svega 707 Srba, dok je muslimana bilo 3 695. Srbi su imali jednu crkvu, a muslimani 35 džamija, Srbi jednu školu, a turske su bile dve.
Crkva Svetog Đorđa građena je u periodu od 1842. do 1844. godine. Podaci o njenoj gradnji mogu se naći kako u samoj crkvi, tako i u zapisima. Na freskoploči u crkvi Svetog Đeorđa stoji zapis: „U čast i slavu svetoga Velikomučenika Georgija osnova se hram ovaj 1842. leta Gospodnjeg. Životopis i ikonostas ukrašen je za vreme Svetloga Gospodara i Knjaza Srpskog Aleksandra Karađorđevića, pri Arhiepiskopu Beogradskom i Mitropolitu Srpskom Petru Jovanoviću i pri Episkopu užičkom Nikiforu Maksimoviću.“ Kada se govori o samoj gradnji ove crkve ne može, a da se ne pomene i podatak pronađen na Služabniku, koji takođe pruža dragocene podatke o njegovoj izgradnji, a u kome stoji: „Ovu knjigu koja se zove Služabnik priloži jerej Sava Stefanović, paroh užički, novozidanom hramu Velikomučenika Georgija u Užicu, sagrađenom i osvećenom 3. novembra 1844. godine za vreme Episkopa užičkog Nićifora Maksimovića, pri vladavini Kneza srpskog Aleksandra Karađorđevića…“ Kao ktitori crkve navode se narod i okružno načelstvo.
Boraveći u Nemačkoj i Švajcarskoj gde je učio sajdžiski zanat, Rista Tešić uočio je u tim zemljama velike površine pod zelenilom, bilo da su bili parkovi ili šumski pojasevi oko gradova. Sa uočenom lepotom koju su negovali tamošnji ljudi, Rista se vratio u Užice. Zbog više vrednih osobina, koje su privlačile pažnju, Rista je stekao poštovanje grupe građana koji su ga pomagali u ostvarivanju njegovog nauma: da oplemeni okolinu Užica i sam grad. Dvadesetak godina po otvaranju Saborne crkve “Sveti Đorđe” u Užicu, dotadašnji pravoslavni hram “Sveti Marko” na Carini bio je zapušten i u procesu propadanja. S grupom istomišljenika, Rista je tokom nekoliko godina ne samo obnovio crkvenu zgradu, već je dogradio: vrlo lepu drvenu zvonaru za dva zvona, uredio crkvenu portu i ceo prostor oko crkve ogradio. Njegovom zaslugom ovaj najstariji pravoslavni verski objekat u Užicu sačuvan je kao verski i istorijski spomenik. Za skoro dve decenije rada po goletima Velikog i Malog Zabučja, Rista je sa prijateljima zasadio preko osemdeset vrsta drveća. Veliki užički park uz Đetinju, pa do na vrh Zabučja, delo je Riste Tešića, malog broja njegovih prijatelja i đaka užičkih škola.
Sa namerom da pomognu formiranje srpskog središta užičke varoši 1856. godine, esnafi u Užicu su odlučili da na crkveni toranj, koji se nalazio u neposrednoj blizini Vojne Komande, danas najstarije sačuvane užičke zgrade, postave veliki sat. On je stigao 1859. godine i koštao je 80 cesarskih dukata, a montirao ga je Karl Keleš. Time je narod Užica hteo da poruči da ne želi da zaostaje za ostalim mestima u Srbiji „gde se obrazovanost već odavno uvoditi počela“. Tako je, pored administrativnog i ekonomskog središta varoši, prostor oko Komande garnizona postao i društveno središte naselja. Prilikom podizanja sata prisutvovao je i veoma mladi Risto Tešić koji je bio na završnoj godini zanata. Kasnije cenjeni užički časovničar Risto Tešić, decenijama posle podizanja sata na Sabornu crkvu, će održavati sat. Usput u neposrednoj okolini Saborne crkve “Sveti Đorđe” uredio je dva parkića: ispred stare zgrade Okružnog načelstva i prostoru između zgrade Realke i Saborne crkve. Od nekada uređenog parkovnog prostora do skora je tamo bilo nekoliko stoletnih drveta zasađenih rukom Riste Tešića. Risto će posle Ilije Nerandžića biti drugi Užičanin koji je sahranjen o trošku Opštine i sa najvećim počastima 1904.godine. Sat na Sabornoj crkvi i danas postoji i radi.
