Na svakom kraju Užica posle Prvog svetskog rata imalo je ledina na kome bi se deca toga kraja iskupljala i provodila vreme u igri. I deca sa “Međaja” su imala svoj “teren”, tu pokraj Đetinje ona su se skupljala i neumorno trčala za “krpenjačom”. Među njima je jedan od najredovnijih bio i Miodrag Terzić Pile. Već tada se odvajao nebičnim talentom. Miodrag Terzić Pile u ranoj mladosti je napustio Užice i otišao u Beograd na školovanje. Vratiće se Užice i sa svojim iskustvom će dati veliki doprinos “igri između dve kapije” u rodnom Užicu.
Fudbalska igra brzo se oplodila, a daroviti fudbaleri u Užicu nicali su i bujali kao bilje u baštama plodnoga Krčagova posle majske kiše. Da nije tako, zar bi u jednom malom gradu poput našeg, imenom svojim nastali fudbalski klubovi: “Zlatibor”, “Era”, “Vardar”, “Sloboda”, “Železničar”, “Građanski”, “Budućnost”. Po tri, četiri kluba istovremeno za navijačku užičku čaršiju, a njihovo mesto stajanja u zapadnomoravskoj župi bilo je značajno, i visoko, pa i najviše. Stizali su do našega Krčagova veliki timovi toga vremena, timovi velikih centara, kao što je na primer sarajevska “Slavija”. “Topla”, pa vrela čak i prevrela atmosfera nastajala je ako dolaze Kragujevčani, a tek Čačani.
Radomir Racković, koji je inače rođen na Tatincu, osnovnu školu završi u onoj buarskoj školi, koja se nalazila u zgradi što su je Užičani, dok nije srušena zvali “palata Tkačnice”, zatim je završio gimnaziju. Sa petnest godina 1928, stao je na gol “Erinog” podmlatka, dve godine kasnije je igrao u “Slobodi”, a u “Železničaru” je igrao od 1936. godine. Sećao se da su se utakmice igrale na stadionu u Krčagovu ispod Fabrike oružja. Teren je bila livada, neravna, ograde nije bilo, pa se nije znalo da li je to teren za igru, jer su tu seljaci iz okoline čuvali goveda, ovce i koze. Posebnog terena nisu imali. Zakaže se trening, oni dođu, izađu na teren i “trčkaraju”, onda šutiraju na jedan gol, ili se podele i igraju na dva gola. Nekakvog sistematskog treniranja nije bilo. Bogatiji Užičani iz uprave bi im kupovali dresove, a imućniji fudbaleri nabavljali su sebi nove “fudbalske cipele” – kopačke.
Podmladak “Ere” i “Železničara” je igrao sa ekipom Ginazije i Učiteljske škole. Takvih utakmica bilo je dosta, igralo se skoro svake nedelje, kad nije bilo prvenstva. Utakmice su bile dobro posećene, od nekoliko stotina do hiljadu gledalaca. Za vreme utakmica među gledaocima je vladalo pravo oduševljenje. Cene ulaznica su bile simbolične. Članovi uprave kluba su bili zaduženi za održavanje reda pored gola. Racković je važio za jednoga od boljih golmana, čaršija ga je veličala, a on je znao “da nije baš to tako”. Svi užički fudbalski klubovi su bili popularni. Igrali su sa klubovima sa strane, na primer sa sarajevskom “Slavijom”, pa sa beogradskim klubovima.
Putovalo se vozom. To su bile prijateljske utakmice. Sve je bilo organizovano kroz fudbalske saveze. Postojao je Kragujevački podsavez, koji je bio sedište Zapadno-movske župe, u kojoj je bilo dosta dobrih klubova, kao što je “Obilić” i “Car Lazar” iz Kruševca, “Ibar” iz Kraljeva. Tu je bio i vojni aerodrom, pa su u njemu igrala i vojna lica, ovaj klub je smatran za jedan od jačih klubova. “Eri” je najveći rival bilo čačansko “Jedinstvo”. U Užicu je gostovao i valjevski klub BSK, njihov najači tim. “Era” je dobro parirao “Jedinstvu” i “ponakad su im uzimali meru”. Gostovao je u Čačku kada je “Jedinstvo” “osveštavalo” svoj stadion kraj Morave. To je bilo na Vidovdan, “Ere” su, iako je bilo otvaranje novog stadiona, pobedile domaćina sa 5:0. Tada je u timu igrao Miloš Pavlović, “strašan fudbaler”, koji je igrao u više klubova u Srbiji. Po zanimanju je bio učitelj. Imao je mlađeg brata Manjca, koji je igrao u užičkom FK “Zlatiboru” i još jednog Đulu, koji je igrao u “Slobodi”.
Nikakvih novčanih nadoknada nije bilo za prvi tim, a kamoli za podmladak, igralo se iz ljubavi i zabave, čak su i hranu nosili od kuće, “to onda sastavimo i zajedno jedemo”. Kada su klubovi malo finansijski ojačali, plaćali su im ručak ili večeru od zavisnosti od mesta gostovanja. U samom Užicu, “Železničar” je igrao često utakmice sa FK “Građanski”, koji je bio bolji tim, jer su se u njega učlanili igrači koji su igrali u “Eri” i “Slobodi”. U “Železničaru“ su igrali samo oni iz železničkih porodica i poneki srednjoškolac. Od njih je bio odličan igrač Mile Šijan, inače domac. Domaca je bilo i u “Eri”, “Slobodi” i važili su za odlične fudbalere. Tim “Železničara” je igrao igrao utakmice u Čačku, Kruševcu, Kragujevcu, Zaječaru, Gornjem Milanovcu, Kosjeriću, Valjevu. Nešto kasnije, železnički klubovi Jugoslavije su imali svoju ligu. Najveći konkurent užičkim železničarima je bio tim “Železničar” iz Sarajeva, koga su 1935. uspeli da pobede u Užicu sa 5:2. Sledeće godine “Železničar” se takmičio kao i “Građanski”, u Zapadno – moravskoj župi. Tako je ova ekipa bila u dve lige.
FK “Jedinstvo” je osnovano 1961. kao nastavljač tradicije nekadašnjeg „Železničara“. Klub je na početku imao određenje najpre omladinskog kluba, zatim sindikalnog. Od 1997. je bio pod patronatom preduzeća „Putevi“ Užice. Prvi trener kluba je bio onaj isti Miodrag Terzić Pile sa početka priče, sada nastavnik fiskulture. U sezoni 1971-72. klub se plasirao u Šumadijsko moravsku zonu, tri godine kasnije u Zapadnomoravsku ligu. U periodu 1979-1990. tri puta je bio domaćin i dva puta pobednik fudbalskog turnira “Četiri jedinstva”. U Srpsku ligu je ušao u sezoni 1994-95. i ostao do leta 2006, kad se vratio u zonski rang tankmičenja. Status srpskoligaša povretio je 1911, a naredne godine postao je član Prve lige Srbije, što je najveći uspeh u istoriji kluba. Osnivanju i afirmaciji doprineli su Todor Toša Đurić, Vasilije Mićić i Vlade Komatina.
U ovom klubu stasali su Milovan Đorić, Slobodan Dogandžić i Nemanja Vidić. Zapaženu karijeru u “Jedinstvu” ostvarili su: Ljubiša Radulović, Vasilije Josipović, Dragoljub Gudurić, Dragan Bogojević, Zoran Veselinović, Živojin Vidojević, Novak Đajić, Milenko Uzunović, Zoran Radovanović i dr.
“Jedinstvo je dugo igralo na Gradskom stadionu i na stadionu u Sevojnu, a 1997. započeta je izgradnja sporskog centra u Krčagovu, na kome je prva utakmica odigrana 11. jula 1998. godine između “Jedinstva“ i beogradskog “Partizana”.“
