To je prevoj u Užicu na Vujića brdu između Dovarja na jugu, Livadka na Severu. Dele ga Mesne zajednice “Lipa” i Krčagovo. Za vreme Turaka je zapisano 1476, da su tu su bila tri sela: Gornje Kruščice, Donje Kruščice i Kruščice.
Sa Karađorđevog šanca su Karađorđev vojvoda Milan Obrenović (po njemu je Gornji Milanovac dobio ime) i vojvoda Jakov Nenadović (Predsednik praviteljstvujušćeg sovjeta serpskog i mlađi brat Alekse Nenadovića) sa dva topa tukli turski deo grada i tvrđavu nad Đetinjom, o čemu pevaju guslari u narodnoj epskoj pesmi “Uzimanje Užica”.
Koji su se prema istorijskim podatcima desili krajem proleća i početkom leta 1807. godine? Pesma je prvi put objavljena u Beču 1862. godine, kada je u velikom požaru izgorelo tursko Užice, u četvrtoj knjizi “Srpskih narodnih pjesama Vuka Karadžića”. U pesmi se pominju mnoge autentične ličnosti, a zasnovana je na događaju iz Prvog srpskog ustanka – oslobođenju Užica od turske vlasti. Evo jedan deo pesme o kome se o tome govori:
(…) Piju vino i bistru rakiju,
Sutra juriš hoće na Užice
Što su vuci na Terazijama
Ono jeste Valjevac Jakove
I sa njima Valjevska nahija
Sa Tatinca što laje lisica
Ono jeste Lazare Mutape
A sa njime Gruža i Morava.
A što puca sa malih Kruščica,
Ono jeste Milan od Brusnice
I sa njime Rudnička nahija;
Oni vuku ubojne topove;
Šnjima naše obaljuju kule.
Uz Đetinju što sjevaju munje.
Ono jesete od Topole Đorđe
I sa njime lomna Šumadija.
U Zabučju orli što poljeću,
Ponajviše orli krstašići,
Ono jeste Užička nahija
I sa njome lomno Dragačevo
I pred njima obor knez Aleksa.
A što kuka tica kukavica,
Ono jeste prota Milutine
To od Guče sela pitomoga;
Sa njome trideset popova
I trideset crnih kaluđera,
Te se mole Bogu bez prestanka
Ne bi’l našeg osvojili grada.
Na mestu gde su bili topovi, gde se danas na Vujićevini nalazi spomen beleg, užički Turci su pregovarali i predali grad kada su se uverili da su srpski topovi pravi. Ovaj spomen u “Borićima” decenijama podseća na slavne dane Prvoga srpskog ustanka, tu gde su prvi pravi srpski topovi zamenili onaj čuveni Karađorđev trešnjev top i počeli da gruvaju po turskoj vojsci u Užicu.
U 19. veku Karađorđev šanac je mesto za teferiče užičkih muslimana i pripada “Hasovini ili Baštovanluku”. U drugoj polovini 19. veka i kasnije, tu su bili voćnjaci užičkih dobrostojećih porodica, koji su se spuštali do podnožja brda, sve do Carinskog tj. Lipskog potoka.
U periodu između dva svetska rata tu je bilo imanje i vila senatora i profesora Pavla Vujića, kada se gubi naziv Kruščica i odomaćuje naziv Vujićevina. Tokom Aprilskog rata, tj početkom Drugog svetskog rata u Srbiji, nemačke jedinice su, kada su ulazile u Užice, na Karađorđevom šancu zasute žestokom artiljeriskom vatrom brdske baterije Vojske kraljevine Jugoslavije, kojom je komandovao užički advokat Milivoje Tadić. Tada je razorena Vujića vila. Tokom nemačke okupacije tu se nalazio nemački betonski bunker, deo sistema nemačke odbrane, koji je sklonjen u skorije vreme, pa su ovaj deo grada Užičani ponekad zvali „Kod bunkera“. Veliki deo Karađorđevog šanca posle Drugog svetskog rata je pošumljen borovom šumom, te zato “Borići”, a na jednom delu je izgrađeno stambeno naselje.
