Miladin Radović je bio užički pekar i mehandžija, ali je za Užice veoma važan kao pisac. Rođen je na Tatincu, više Užica 1852. godine i živeo je do 1915. godine. U 59. godini života počeo je da piše o svemu što je video, doživeo i čuo, šta se događalo u njegovo vreme u Užicu i u Srbiji. Savremenici su rano zapazili njegov pripovedački dar i opominjali ga da se ne prevari da umre, a da ništa od svoga života ne zapiše. Tako je nastao “Samouki rukopis”.
Sakupljao je umotvorine i objavljivao “Razne priče iz naroda” u listovima: “Zlatibor”, “Takovo”, “Zanatlijski glasnik”, “Kića”. Radovićevi memoari “Samouki rukopis” nastali su u periodu 1911. – 1915. godine. Objavljeni su tek 1984, kada je rukom ispisanih 397. stranica zapisa o običajima, opisa Užica, tvrđave, mostova, džamija, požara, iseljenja muslimana itd. za štampu pripremio Stojan Kostić. Memoari su jedan od najznačajnijih dokumenata o životu grada od druge polovine 19 do početka Prvog svetskog rata. Originalni rukopis se nalazi u Narodnom muzeju u Užicu.
Godine 1987. rukopis Miladina Radovića je adaptirao kao monodramu “Miladin sa Tatinca” glumac užičkog pozorišta Tomislav Janjić.
Miladin Radović je sa ženom Stankom imao sina Neđa, kasnije poznatog užičkog kafedžije, vlasnika kafane “Top”.
Sačuvana je i njegova prepiska sa Ljubomirom Stojanovićem, Vasom Pelagićem i Perom Todorovićem. Poreklom od istih Radovića sa Tatinca je i jedan od najstarijih Užičana, učitelj Aco Radović, kao i Slobodan Radović, pisac i književni istoričar, dugogodišnji upravnik Narodne biblioteke u Užicu.
