Mnogo toga je ovaj doktor istorijske nauke iz partizanskih legendi svojim radom doveo do istine. Prvi je našao dokumenta da je Dobrivoje Baja Vidić, bivši predsednik predsedništva Srbije radio početkom Drugog svetskog rata kao prevodilac za Nemce u Užicu. Da je Andrija Mirković, tada gradonačelnik Užica, to znao i da je to bio razlog što je Vidić, kao sekretar Okružnog komiteta, 1944, tražio da se Mirković strelja, jer je njegov rad za okupatore morao da ostane tajna.
Venceslav Glišić je pisao i biografiju Slobodana Penezića Krcuna, čiju je porodicu Mirković skrivao od nacista, i tako istražio i ubistvo Mirkovića. U svom istraživanju je došao do izveštaja nacističke tajne službe Abver iz jula 1941, gde se konstatuje se i da „student komunista Dobrivoje Vidić radi kao nemački prevodilac na železničkoj stanici”. U istom izveštaju nacisti krive Mirkovića da je kao gradonačelnik, izabran pre rata, 1941. zaposlio komuniste u gradsku službu. Vjenceslav je prvi izneo prave istine o događanjima u vreme “Užičke republike” i mnogo toga još, ali to zahteva poseban užičanstveni članak.
Dr Venceslav Glišić je rođen u Zlakusi, u selu nadomak Užica. Posle školovanja u Užicu završio je na grupi za istoriju filozofskog fakulteta u Beogradu. Na istom fakultetu je magistrirao 1962. godine. U Lajpcigu je izučavao nemački jezik na Herder institutu i nemačku istoriju na Humbolt univerzitetu u Berlinu, na kom je 1968. odbranio doktorsku disertaciju “Teror i zločini nacističke Nemačke u Srbiji 1941-1944”. Bio je saradnik instituta za istoriju radničkog pokreta Srbije, potom direktor Jugoslovenskog bibliografskog instituta. Od 1983. do kraja radnog veka 1998. bio je naučni savetnik Instituta za savremenu istoriju.
Proučavao je istoriju Srbije i Jugoslavije u 20. veku, međunarodne odnose u toku Drugog svetskog rata, istoriju radničkog pokreta KPJ i albanizaciju Kosova i Metohije. Vršio je istraživanja za istoriju Jugoslavije u arhivama obe Nemačke, u Britaniji, SAD, Sovjetskom savezu i Bugarskoj. Rezultate svojih istraživanja objavljivao je u stručnim časopisima i iznosio na međunarodnim i jugoslovenskim kongresima istoričara i balkanologa.
Bio je glavni i odgovorni urednik edicije dokumenata CK KPJ za period rata i revolucije koja ima 23 knjige; predsednik redakcije za pisanje istorije SKS i koordinator nesavršenog projekta “Titov doprinos savremenom socijalizmu i marksizmu”. Bavio se i proučavanjem lokalne istorije Srbije, pisao je istoriju gradova pod okupacijom: Beograd, Užice, Valjevo, Požega, Leskovac, Bor. Jedan je od incijatora Užičkog zbornika 1972. godine, u kome je bio glavni i odgovorni urednik, i član redakcije “Istorijskog glasnika” Društva istoričara Srbije.
