U prepoznavanju Užičana sa jedne fotografije koja je snimljena na tribinama stadiona „24. septembar“, snimljenoj 1956. godine, Užičanstveno je došlo i do ove zanimljive priče koju prati sa ovim posebnim fotografijama.
Pedesetih godina, u vreme generalnog sekretara šah kluba Raka Nikitovića, velikog šahiste i omiljenog profesora ruskog jezika u užičkoj gimnaziji i Učiteljskoj školi, šah je doživeo vrhunac popularnosti u Užicu. Posebno bih izdvojio program „Partija sa živim figurama“, čiji je on bio idejni tvorac, a koji je izvođen na gradskom stadionu punom gledalaca i učesnika, dok je veliki orkestar doma JNA pratio ove predstave. Inače, Rako Nikitović je u braku sa profesorkom hemije i biologije Zagom Nikitović imao dva sina, starijeg Srba i mlađeg Miša, koji će na lokalnim izborima 1996. biti izabran za predsednika Skupštine opštine i poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srbije iz opozicione partije SPO. Mišo – Nikita kao dečak je učestvovao u ovoj zaista neobičnoj šahovskoj pariji. U to vreme Užice je imalo i veoma jaku šahovsku žensku ekipu, sa kojom je sekretar šah kluba Rako Nikitović bio posebno ponosan. Ostala je i njegova lepa fotografija sa užičkom ženskom ekipom snimljena u Parčiću.
Srbo Nikitović je uobličio celo pripovedanje svojim sećanjem, tako da može ostati u užičkom nezaboravu:
„Ova fotografija je sa stadiona snimljena 1956. godine, sa programa pod nazivom “Partija sa živim figurama”. Program se sastojao u tome što bi bila izabrana neka poznata partija šaha iz šahovske literature. Na terenu stadiona bila bi nacrtana velika šahovska tabla i na takvoj šahovskoj tabli kao figure bili su postavljani živi ljudi, obučeni u odgovarajuće kostime. Kao figure piona bila su deca, a kao figure kralja, kraljice, lovca, skakača i topa bili su tada poznati užički glumci, pevači, pevači amateri. Program se sastojao u tome što bi voditelj programa, prateći unapred pripremljeni scenario, čitao poteze iz izabrane poznate partije šaha, a odgovarajuća živa šahovska figura bi se pomerila na zadato polje i tom prilikom u sladu sa napisanim scenarijom, odrecitovala neku poznatu pesmu ili pročitala tekst iz srpske književnosti, ili pak otpevala neku pesmu. Sećam se da je Milosav Lazović, poznati užički krojač (užički boem Lazo šnajder) a koji je izvanredno dobro i lepo peva, na ovakvim živim partijama šaha (bilo ih je više izvođenih) pevao poznate arije iz Verdijevih opera Rigoleto i Travijata. Žao mi je što ne mogu da se setim imena još nekog od izvođača.
Ideja ovakvog programa je bila da se, pored popularizacije šaha, užičkoj publici priredi jedno kulturno zabavno veče sa odabranim sadržajem. Na ovakvim programima tribine stadiona bile su uvek pune. Na slici u drugom redu skroz desno je profesor gimnazije Milan Popović, a u sredini smo moja majka Zaga Nikitović i ja (Srbo), a moj mlađi brat Mišo bio je jedan od figura piona na terenu.”
