Josif K. Cvijović, sveštenik pri crkvi u Sečoj Reci, profesor Bogoslovije, episkop Bitoljske eparhije (1878 – 1957).
Josif K. Cvijović, od oca Krste i majke Jelisavete, rođen je u selu Drežnik, kod Užica,1878. godine.
Osnovnu školu završio je u Požegi i šest razreda gimnazije u Užicu. Pravoslavnu bogosloviju je upisao „tek na ponovljenom konkursu, pošto su profesori u početku smatrali da nema sluha za crkveno pevanje“ i završio u Beogradu. Josif se 1902. godine oženio kćerkom učitelja i popa Sima Đurića iz Seče Reke, Milevom, pa je 1903. proizveden u đakona, a iste godine u čin sveštenika u makoviškoj parohiji pri crkvi u Sečoj Reci. U svojoj parohiji uživao je izuzetan ugled i dao veliki doprinos u prosvećivanju svojih parohijana. Osnovao je biblioteku, uzgajao nove sorte voća, „kupuje prasad (…), gaji pčele i stoku, obrađuje imanje pored Renovice. Nabavlja maju za sirenje, žene iz sreza su dolazile kod njega za maju i uputstvo kako se ona koristi. Uz pomoć Dmitra Jovičića i starog prote Novaka Miloševića a uz nerazumevanje mnogih seljana, 1904. godine osniva prvu Zadrugu. Nabavlja alat, mašine, trijer, seckalicu, gvozdeni plug komet. Gvozdenom plugu parohijani su se najviše protivili, pa i oni u odboru Zadruge. I sam nevičan rukovanju kometom, pop Josif unajmljuje volove i sa svojim momkom poslužiteljom, jedne noći pune mesečinom, ore svoju baštu pored Renovice, kako bi sve marifete oko pluga upoznao.“
Sa suprugom Milevom imao je dve ćerke, starija je rođena 1904. i od nje ima potomstvo. Mlađa ćerka je rođena septembra 1905. godine. Međutim, u oktobru te 1905. Josifu umire mlađe dete, supruga i tast. On dobija premeštaj u dragojevačku parohiju, kod Arilja.
Odatle, 1908, kao pitomac Svetog arhijerejskog sabora, odlazi na studije u Kijevsku duhovnu akademiju, gde je magistrirao tezom „Uloga srpskog sveštenstva u oslobađanju svoga naroda”. Posle studija, 1912, on je profesor Beogradske bogoslovije i upravnik monaške škole u manastiru Rakovica. Kao udovac zamonašio se u manastiru Rakovica 1913.
Počinje Prvi balkanski rat, i profesor Cvijović je u odredu vojvode Vuka. „U Drugom balkanskom ratu bio je u jednoj od beogradskih vojnih bolnica. Na počeku Prvog svetskog rata 1914. obučio je za borbu grupu polaznika Monaške škole i pridružio se sa njima odredu majora Vojina Voja Tankosića. Učestvovao je u odbrani Beograda, a zatim u Kolubarskoj bici i borbama oko Valjeva.“
Prilikom povlačenja srpske vojske, prešao je Albaniju i stigao na Krf. U Bizertu, potom u Rusiju u pastirsko-nacionalnu misiju uputila ga je srpska vlada, radi okupljanja dobrovoljaca u borbene jedinice za oslobođenje zemlje. U povratku je zbog bolesti prebačen u London na lečenje. Posle oporavka, Cvijović je rektor u Srpskoj pravoslavnoj bogosloviji u Oksfordu.
Josif Cvijović je za doprinos borbi srpskog naroda i očuvanju njegove duhovnosti, odlikovan ordenom Karađorđeve zvezde sa srebrenim zracima. Nosilac je i sledećih odlikovanja: Ordena belog orla, Medalje za hrabrost, Ordena Svetog Save I, II i V reda, Ordena Crvenog krsta, Albanske spomenice kao i ruskih i belgijskih odlikovanja.
Posle rata postao je rektor Prizrenske bogoslovije, potom episkop bitoljski i mitropolit skopski. U Skoplju je do 1941, kada su ga proterale bugarske okupacione vlasti.
Došao je u Beograd i u ratnim uslovima od 1941. potom do 1947. obavljao dužnost predsednika Sinoda Srpske pravoslavne crkve. Pošto mu nije mu bio dozvoljen povratak u Skoplje, on se nastanio u Vranju i odatle upravljao delom skopske eparhije. Hapšen je 1950. godine, kada je i oboleo. Poslednje dane svog života proveo je u manastiru Vavedenje u Beogradu i tu umire 3. jula 1957. godine. Pisao je memoare. Sahranjen je u manastirskom dvorištu u Rakovici.
Zaslužan je za podizanje škole i crkve u rodnom Drežniku, gde je povodom 130 godina od rođenja, 28. avgusta 2008. godine, svečano otvoren Spomen-dom posvećen životu i radu mitropolita Josifa Cvijovića. Ovom skupu prisustvovala je i Mileva Karakašević, unuka Josifa Cvijovića.
U Letopisu Seče Reke i ovdašnje crkve, ime Josifa Cvijovića ima značajno mesto. On je ovaj kraj nesebično pomagao i posle odlaska iz njega, pre svega novčano. Značajan je njegov prilog za podizanje Doma sečorečke zadruge, kao i spomen ploče izginulim borcima srpske vojske iz ovog kraja u ratovima od 1912 – 1918. godina, a ploča je postavljena u novoj crkvi u Sečoj Reci. Za nju je, ranije, mitropolit Cvijović nabavio zvona.
