Kada dođe turista u Užice, u Raketinom turist birou na Trgu mogao je da besplatno dobije turistički prospekt grada. U prospektu se prvenstveno naglašavala istorija od 1941. revolucija i njene tekovine. Užice je bio više komunistički grad tokom sedamdesetih i osamdesetih nego u posleratnom periodu. U tome i ljubavi prema drugu Tiru i samoupravljanju se se preterivalo da je to postalo neprijatno, ali i smešno. Svaki građevinski, pa i sportski uspeh, u gradu vezivan je za rad komunističke partije i njenih članova. Retko se nalazio neki rukovodilac , uspešan privrednik ili direktor neke škole koji nije bio član SKJ. Iz tog vremena je i turistički prospekt Užica na kome se to primećuje, od grba grada, pa do priloženih fotografija, privrženosti komunističkim idejama i merilima vrednosti. Sve je to bilo u zavijenoj formi prikazivano kao nešto sasvom normalno, uobičajno ali se preterivalo, sem toga srušene su bez potrebe neke gradske znamenitosti, kao što je „Sokolana“ užički hram sporta i kulture, što je izazivalo veliki gnev kod Užičana. Zbog svega toga, ali i one druge strane, neispričane istorije, je ispoljen veliki bes na spomeniku Titu kada je seljen u dvorište muzeja. Evo kako je prikazano Titovo Užice u tadašnjoj turističkoj štampi na srpskohrvatskom, ali i na ruskom, engleskom i nemačkom jeziku:
„U jugozapadnom delu Srbije, u dolini reke Đetinje, nalazi se grad Titovo Užice (411 m.n.v). Savremenim komunikacijama, prugom Beograd – Bar i asvaltnim putevima, povezan je sa južnom i srednjim Primorjem. Titovo Užice je u istoriji poznato kao središte slobodarskih i revolucionarnih tradicija. Prvi tragovi ljudskog života potiču iz praistorije. Pod imenom Užice, grad se pominje prvi put 1373. godine. Od 1463. do 1862. godine nalazi se pod turkom vlašću. Kao varoško središte razvija se od početka 16. veka, da bi u 17. bio, posle Beograda, drugi grad po veličini i privrednom značaju u Srbiji pod turskom vlašću.
Socijalistički i revolucionarni radnički pokret, započet delovanjem socijal-demokratskih prvaka Radovana Dragovića, Dimitrija Tucovića i Dušana Popovića, kulminira 1920. godine, obrazovanjem opštinske komunističke uprave i 1941. dolaskom Vrhovnog štaba NOPOJ i Centralnog komiteta KPJ.
Grad Užice od 8. jula 1946. godine sa ponosom nosi Titovo ime.
Na užem gradskom području živi preko 52.000 stanovnika, od čega preko 34.000 zaposlenih, a više od 18.000 studenata i đaka. Od većih industriskih, trgovačkih, ugostiteljskih organizacija su: Valjaonica bakra i aluminijuma „Slobodan Penezić Krcun“, „Prvi partizan“, Tekstilni zavod „Cveta Dabić“, RO za proizvodnju tekstilne konfekcije „Kadinjača“, Trgovinska radna organizacija „Gradina“, UGOTURS „Sloga“, Saobraćajno preduzeće „Raketa“ i druge.
Značajni spomenici kulture, turistička mesta i izletišta su: Bela crkva karanska (14. vek), Užička tvrđava, Trg partizana, Muzej ustanka 1941., Spomenik „Kadinjača“, Potpećka pećina, Jelova Gora, Tara, Zlatibor i mnogi drugi spomenici ranije i najnovije prošlosti Titovog Užica i užičkog kraja.“
Mnogo toga se promenilo, i previše, za nepunih 40 godina. Kriminalnom privatizacijom je uništena privreda, ugostiteljsko i trgovinsko preduzeće, vojska pa i školstvo u gradu… Iz tog razloga smanjio se broj stanovnika gradskoga jezgra na 45.000. Od devedestih sve do druge decenije 20 veka Užice nazaduje. Tek je početkom druge decenije počeo da se oseća izvesni napredak u kulturnim, trgovačkim, ugostiteljskim, turističkom smislu. Toliko hvaljeni originalni erski duh polako je padao u zaborav, sve do obnovljenog Žestivala, koji je u novoj varijati zahvaljući Branu Mitroviću postao međunarodni festival prirode i tradicije.
