Povodom konzervacije ruševina Staroga grada i obnove “Vodene kule”, da malo pojasnim stvari. Godine 1737. obnavljaju se glavna kula, citadela, uređuju se bedemi, ojačava kapija, gradi se Vodena kula, jedinstvena među utvrdama na našem tlu. Visoka oko 43 metra sa osam spratova, koje je povezivalo 168 stepenika, ona se spuštala u korito reke, da bi kroz nju na čekrk mogla da se izvlači voda, tako da to neprijatelj, prilikom opsade, ne može da vidi. Unutar zidina grade se i zgrade za smeštaj posade, skladište municije i stovarište hrane. U uslovima ratovanja hladnim oružjem, bila je to praktično neosvojiva tvrđava. Uz dovoljno hrane i vode izvlačene iz reke, mogla je dugo da odoleva. Međutim, muke nastaju kad se na bojištu pojave opsadni topovi, čijim gvozdenim kuglama bedemi grada ne mogu da odole. Takva je, uostalom, bila i sudbina većine ne samo naših srednjovekovnih gradova.
