Simbolično značenje reči citadela je gotovo identično u svim civilizacijama, kulturama i religijama i predstavlja dušu, to što čovjeka čini delom Božanskog. To je pojam koji označava najsnažnije utvrđeni, obično središnji deo utvrđenja. To je prostor smešten u gradu, a opet izdvojen. Ovaj pojam je izveden iz italijanskog cittadella, što znači “mali grad”. Citadele su često bile smeštene na rubu grada, kao naša užička, danas u samom gradu i najčešće je činila zadnje jezgro odbrane u jednoj tvrđavi.
Na samom kraju 20. veka u užičkom muzeju smo fotografisali jednu uljanu sliku na kojoj je slikan prema Kanicovom crtežu užički „Stari grad“. Na pitanje ko je radio sliku? Dobio sam odgovor da je slikao jedan nemački zarobljenik, posle Drugog svetskog rata. Kad nikom nije palo na pamet u Užicu, počeo sam da razmišljam kako bi bilo dobro obnoviti užičku citadelu – Stari grad, ali i stari Đulajića kameni most za koji znam da se pominje u dokumentaciji iz staroga Rima i potiče iz vremena kada su Rimljani imali ovde svoju samoupravu municipij i pravili puteve uz Đetinju na ovim prostorima.
Prva fotografija je slika koju je naslikao nemački zarobljenik. Na drugoj je fotografija koju je po mojoj ideji uradio uz pomoću fotošopa za potrebe mog rukopisa „U dolini reke Diostios“ fikciji, sa foto majstor Zoran Domanović.
