Serdar Jovan Mićić je u Arilju 1823 god. izgradio konak, tu na aluvijalnoj terasi između Moravice i Rzava. Odatle je imao pogled prema Pogledima, Nebeskoj, Blagaji, Golupcu… Tako je tu, pored ruševina srednjovekovnog episkopskog manastira i hrama Svetog Ahilija, postavio osnove varošice.
Bilo je to malo naselje sabijeno oko crkve, drumsko svratište i karavansko prenoćište, koje se sporo naseljavalo, pa tako i razvijalo. Ipak, ni privredno i kulturno izrastanje Arilja, pod duhovnim sticanjem, postojanjem i trajanjem crkve, nije moglo biti zaustavljeno. Tako je Ariljska čaršija počela da živi najpre pred Crkvom, zatim se širila i spuštala isturene zaravni prema rekama.
Posle proglašavanja Arilja za varošicu 1880. godine, na predlog Alekse Đ. Popovića, narodnog poslanika, stvorene su mogućnosti i dati podsticaj da se prema urbanističkom i regulacionom planu izgrađuje varošica, najpre oko glavne ulice, a zatim i u bočnim sokacima. Bogatiji ljudi podižu kuće, otvaraju trgovačke i zanatske radnje, mehane.
