Godine 2007. dobio sam na poklon knjigu “Užička klisura 1920-1945” sa predivnim rukopisom i napisanom posvetom: “Predragu Kovačeviću, sa posebnim zadovoljstvom, mali dar od njegovog profesora, autora ove knjige, Rila Bogdanovića.”
U knjizi profesor piše: – “Kisura je severni deo užičke kotline, nalazi se između Pašinovca, “Belog groblja”, podnožje Šančeva (Ibiševog Guvna), Uremovačkog potoka (sada ulice Mage Magazinovć, odnosno nekadačnje drvene ćuprije na tom potoku do “Vojnog kruga” i Jug Bogdanove ulice, do uremovačkog potoka. Uremovački potok je bio granica između Klisure i Donje Pore. Zapadni deo Klisure, poznat kao “Drum”, ukupne površine od četiri hektara, prostirao se od Jug Bogdanove ulice do Uremovačkog potoka. Do 1918. Godine bio je slabo naseljen. Postojalo je sedamnest zgrada za stanovanje, uglavnom izgrađenih uz Jug Bogdanovu ulicu, koja je do 1905/1906 bila jedini severni putni prilaz prema Užicu. Od ukupne površine, tri hektara su bile pod dvorištima, baštama i zelenim površinama koje su služile uglavnom za ispašu stoku. Najveći deo ovog prostora bio je u vlasništvu tri porodice, Kuburovića, Dobrosava Ružića i Ostojića.
Završetkom izgradnj puta Užice-Valjevo preko Jelove Gore i Varde 1905/1906, godine a posebno definitivnim usvajanjem juže varijate silaska u Užice preko brda, Pore sa završetkom u Jug Bogdanovoj ulici kod “Vojnog kruga”, za kratko vreme porastao je značaj, a time i cena nenasljnog zemljišta oko ovog puta. Tada izgrađen put, od 1920. Godine prerašće u gradsku ulicu oko koje će se formirati urbana celina.”
Put Užice – Valjevo je bio osnova za nastanak užičkog naselja Klisura.
Pisamce Marine Vlašković: – Poštovanje! Prelistavajući stare fotografije, našla sam foto stare kuće sudije Selaka (deo grada iznad kafića Vremeplov koji se zove Selakovina, po njemu. Na tom mestu su sada kuće Stojanovića i Zarića. Supruga mu se zvala Draga. Rodom iz Prizrena. Nisu imali dece. Prodali su staru kuću, ispod koje su napravili novu u kojoj su živeli. Supruga ga je nadživela.
Nje se sećam iz detinjstva. Bila je kruta žena. Mama nas slala da joj čestitamo 8. Mart. Bilo je i straha sa naše strane. Dvorište puno cveća. Izazov je bio da uberemo neki cvet iz dvorišta. Imala je služavku, zvala se Radina. Upečatljiva žena krupne građe u seoskim dugim, plisiranim suknjama. Ispod njihove nove kuće, bila je stara kuća, koja je pripadala, čini mi se Radininoj sestri. Na mestu te kuće, sada je kuća Vasilića.”
U kafe “Vremeplov” zalaze brojne prepoznatljive ličnosti iz Užica, profesor Iskrin, Šuljaga, bio je to omiljeni kafić od Brola, užičke muzičke legende. Tu se mogu sresti poznati užički glumci i rokeri i mnogi drugi. Tu dolaze, stari Užičani, oni daju duh ovom prostoru, a i muzika je posebna. U Vremeplov ljudi svrate često na pauzi za kafu. U blizini su škola i Dom zdravlja…
U Užicu je teško pomeriti ljude sa glavne ulice, u “Vremeplovu” su uspeli da privuku mlade i stare i oni su tu sada redovni gosti. Druže se. Fenomen Trga u Užicu je posebnost vremena u kom živimo. U pitanju je prestiž, biti viđen. U Vremeplov ne dolaze foliranti. Ovde se vode neobavezni razgovori, bistri se i politika, što je tradicija iz starih užičkih kafana ipak, više se razgovara o muzici,sportu, ljubavi. Ponekad u ovom posebnom užičkom kafiću imaju živu muziku, tu se svira rok, džez pa i klasičan repertoar.
