Među mnogim dečacima koji su iz ekonomskih razloga napustili roditeljski dom i otišli sa Zlatibora u beli svet, da tamo negde sviju porodično gnezdo i nađu bolje uslove života, nego što su im omogućavali ralo i motika, nalazio se i Radoje Žunić iz Krive Reke. Sin Milisava i Poleksije Žunić, rođen 15. juna 1885. godine, uspeo je preko rodbinskih veza da stigne u Šabac, prihvati se teških šegrtskih poslova i mukotrpnim radom stigne do uglednog trgovca.
Pun vojni rok odslužio je tokom 1908/1909. godine u 6. bateriji, 2. diviziona Drinskog poljskog artiljerijskog puka. Kad se 1912. godine odazvao pozivu otadžbine, u Prvi balkanski rat je krenuo kao nišandžija 1. baterije Drinskog poljskog artiljerijskog puka drugog poziva i sa ovom jedinicom prešao sedmogodišnji ratni put ispunjen i pobedama i porazima, i radošću i tugom.
U Radojevom ratnom dosijeu piše da se hrabro držao u svim borbama, poseban doprinos pobedama svoje jedinice dao je u 1914. godini. Odlikovan je Zlatnim vojničkim ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima (FAO 11.123), Zlatnom medaljom za hrabrost Miloš Obilić, Albanskom spomenicom, Spomenicom za rat sa Turskom 1912, Spomenicom za rat sa Bugarskom 1913. i Spomenicom za rat 1914-1918. godine.
Podatke o sebi Žunić je 1934. godine lično dao Komandi šabačkog okruga. U vojnom kartonu naveo je da mu je stalno mesto prebivališta Šabac, srez pocerski, da nema nikakvog poljoprivrednog imanja, placeva i kuća u gradu, da je oženjen Anicom Belić i da nema dece. U to vreme artiljerijski rezervni narednik Radoje Žunić ne radi, a po rešenju Komande Drinske divizijske oblasti prima 100 dinara na kasi Prvog pontonirskog puka. Vojna komanda navodi da u mestu prebivališta uživa primeran ugled.
