Dok nije stigao voz Stalać – Čačak – Užice, prvo je saobraćala diližansa koja je išla iz Kragujevca, a zaustavljala se pred Drinčićevom kafanom, na Žitnom pijacu prema Glavnoj ulici. Putem od Sarića Osoje niz Carinu, pored gimnazije, tandrkala su kola sa arnjevima, praćena jednim pandurom i kočijašem (zvanom surdžija), koji je tada duvajući u krivu mesinganu trubu, davao znak da stiže pošta iz Požege, Čačka, Kragujevca, Valjeva do Beograda…
Početkom dvadesetog veka, Užice je bilo povezano nešto udobnijim fijakerom i to relacijom: Carina – Sarića osoje – Trešnjica – Požega – Bubarevo brdo – Vučkovica – Kragujevac do Mladenovca, a dalje vozom do Beograda. Za Valjevo se putovalo preko Ponikovice, Pjevćeve Mehane iznad Dobrodola, Karana, Trnave, uz Crnokose, preko Kosjerića i Bukova, preko Lastre…
U fijaker je moglo da stane četvoro na dva sedišta i bilo je jedno mesto pored kočijaša. Prtljag se pozadi vezivao na federe, uvezan kao bala. Njegova težina je davala je veću stabilnost fijakeru i sigurniju vožnju. Fijaker je bio savremene konstrukcije sa košem, koji se mogao raširiti i skupiti, i sa točkovima okovanim gvozdeom šinom. Iako izbačeni dolaskom voza, ostali su svedoci masovnije pojave automobila tridesetih godina dvadesetog veka.
Prva srpska poštanska kola: to su udobne pokrivene kočije sa šest sedišta i zapregom od tri konja. Ova poštanska kola bila su pokrivena uvoštanim platnom četvrtastog oblika, sa bočnim ulazima na prednje i zadnje sedište. Na platnu su bili ucrtani simboli pošte: povijena lovačka kraća truba preko pisma. Takva poštanska kola su saobraćala između svih sreskih mesta.
Na Zlatiboru ko želi može i dan danas da se provoza turistički diližansom – poštanskim kolima, koja su stigla direktno sa nekadašnjeg Divljeg zapada, koja su nabavili za zlatiborski ranč “Zova”.
