Istoričarka umetnosti dr Gordana Lazić piše:
“Zgrada Načelstva je građena u stilu klasicizma, koja označava dosledno oživljavanje klasične starine i težnje ka neprolaznoj lepoti antičkih ideala. Ovo stalno razdoblje koje se u Evropi završava oko 1830, kod nas je prihvaćeno u skromnijem obliku, u vreme prve vlade Miloša Obrenovića. Prvi znaci klasicizma su upravo na javnim građevinama vojnog ili administrativnog karaktera, odnosno na zgradama kasarni ili magistrata. Iako zgrada užičkog načelstva nema tipičnih osobenosti klasicizma, zabata i trema sa stubovima, ipak je uticaj ovog stila dominatan. Zgrada je spratna, po horizontali podeljena jakim kordonskim vencem. U rasporedu zidanih otvora, vrata i prozora, naglašena je težnja ka simetriji. Središnji rizalit i uglovi zgrade markirani su imitacijom rustičnih, kamenih blokova. U odnosu na predhodni barokni stil, fasade su glatke i oskudnije ukrašene. Prozorski okviri su lučni, sa naglašenim temenom luka. Sa zapadne strane, prema Slanuši, još uvek se nalaze prvobitni kontrafori koji učvršćuju elbu konstrukcije zgrade. Današnji izgled podrazumeva obnovljenu fasadu i nivo ulice koji je dosta viši od prvobitnog, tako da se donja ivica prozora nalazi tik iznad tla. Zgrada je čeonom stranom okrenuta ka Trgu Svetoga Save, a sa bočne strane omeđena sporednim ulicama.
Posle dobijanja autonomije hatišerifom 1830, započinje izlazak srpske arhitekture iz okvira orjentalnog. Užičko Okružno načelstvo građeno je u stilu neoklasicizma koji se primenjivao na objektima vojnog i administrativnog karaktera u Miloševo doba. I užičko staro okružno načelstvo građeno je u stilu koji teži miru, harmoniji i ozbiljnosti, uz poštovanje neprolaznih ideala antičke lepote. Ova zgrada će najaviti to što se dogodilo posle požara 1862. i proterivanja turskih podanika u Bosnu, taj novi evropski model urbanizacije u Užicu. Užice se naglo urbanizuje i ekonomski napreduje, što je izvršilo uticaj na način života trgovačkih i zanatliskih porodica, kao i doseljenog stanovništva iz pograničnih varoši u Turskoj i raznih mesta Srbije. Bili su to činovnici i zanatlije novijih vrsta zanata. U to vreme užički trgovci pokazuju svoje bogastvo podizanjem novih kuća spratnih “na dva boja”, od tvrdog materijala, dobro građene. Počinju da se raskošno oblače, šiju turska i evropska odela od domaćih i uvezenih materijala, započinje stvaranje užičkog gospodskog sveta. Uglavnom je prestala gradnja potpuno drvenih kuća. Pojavlju se lake kuće bondručnih konstrukcija na spratu i tvrdih prizemnih delova. Pokrivene su ćeramidom umesto šindre. Taj način gradnje i u Užicu dobija pun zamah na prelazu dva veka, osnivanjem građanskih esnafa. To uslovljava podizanje higijenskih i tehničkih standarda, priliv stranog kapitala koji omogućava nove investicije. veliki broj mladih ljudi školovanih u Minhenu, Beču, Cirihu, pa i u Parizu i Budimpešti, bilo je sposobno da prenese dostignuća razvijenih evropskih zemalja.
Ova zgrada je imala poveći značaj u stvaranju užičke čaršije. Oko nje je nastalo ekonomsko i društveno središte grada sa pijacom i poslovnim objektima. Nakon velikog požara 1862. godine, zatim oslobođenja Užica od otomanske okupacije i urbanističke rekonstrukcije grada, ekonomsko središte se postepeno izmešta u drugi deo grada, prateći novo težište naselja, na Žitnu pijacu, dok prostor ispred objekta Komande ostaje forum društvenog života grada. Tokom 20. veka zona oko Komande postaje prosvetni centar grada i upravnog okruga, tako da se u njenoj blizini grade zgrade potrebne prosveti.
Arhitektura zgrade je predstavljala uzor stanovništvu kako treba graditi zgrade u Užicu. Uz arhitektonski i urbanističku značaj ova sačuvana najstarija užička zgrada je imala veliki politički i vojni značaj zbog institucija koje su se u njoj nalazile. Nakon iseljavanja Turaka iz Užica 1862. godine, u Užicu je osnovana Vojnoteritorijalna komanda. Njen naziv i struktura se menjala, ali je u suštini bila Užička okružna komanda, čiji je zadatak bio evidencija i mobilizacija za potrebe operativnih jedinica. Osamdesetih godina 19. veka u Užicu je bio štab Ibarske divizije Drinskog korpusa narodne vojske. Nešto kasnije je formiran štab 4. bataljona Drinskog pešadijskog puka, čiji je starešina bio kapetan I klase Mihailo Radulović. Pred Balkanske ratove, u skladu sa organizacijom vojske, u Užicu se nalazila Vojnoteritorijalna komanda užičke pukovske vojne oblasti, koja je imala četiri bataljonska sreza (Ivanjica, Čajetina, Bajina Bašta i Požega). Od trupnih komandi u Užicu se nalazila komanda (koja je povremeno menjala lokaciju) i jedan bataljon 4. pešadijskog puka „Stevan Nemanja.
