Avram Karaklajić je bio užički kafedžija, opštinski kmet. Dao je nekadašnjem učeniku Desimiru Đuroviću, a kasnije i kumu, kuću na Slanuši pod zakup, gde je sada mali skver sa esnafskom česmom. Sve do rata bila je to prizemna kuć,a nameski građena za kafanu, koje će postati veoma poznata pivnica “Šangaj”. Kada ju je Desimir tek otvorio, kafanu je nazvao “Mali bulevar”, ali gosti, većinom penzionisani žandari, ubedili su ga da promeni ime u “Šangaj”. Stari Užičani su se sećali da je sa strane kod ulaznih vrata bila ispisana firma “Šangaj”. Istraživač prošlosti, Milorad Iskrin, u svojoj knjizi “Kafane i pekare Užica“ je pisao: “Avram Karaklajić mu je bio duhovni otac. Zato je Avram i kasnije u Desimirovoj kafani bio kao domaćin. Samo što tu nije noćivao, Tako se govorilo. Dođe iz opštine, skine šešir, ostavi štap i sedne uvek za isti sto. Tu ga čeka kafa sa kockom šećera i čašom ‘ladne vode i obavezne “taze” novine na bambusovom držaču za novine”.
Avram je sina Đorđa Karaklajića dobio 1912. godine. Gimnaziju je završio u Užicu 1931. godine. Zatim je završio Pravni fakultet u Beogradu. Iz Užica je poneo ljubav prema narodnoj i starogradskoj muzici. U Užicu je učio violinu kod profesora Šimeka.
Tokom studija u Beogradu je svirao u studentskim orkestrima. U Narodnom orkestru Radio Beograda, kojim je rukovodio čuveni Carevac, i u Kolegijumu Muzikomu, o kome je brinuo Beogradski univarzitet. Bio je predsednik udruđenja studenata Užičana u Beogradu. Godine 1941. zarobljen je kao oficir Jugoslovenske vojske. Kad se rat završio, bio je urednik u Radio Beogradu muzičkih emisija i dirigent. Muzički se usavršavao opredelivši se za narodnu muziku, folklor, sve što je imalo muzički izraz naroda. Osnovao je i vodio najpre mali orkestar, a kasnije i veliki Narodni orkestar Radio Beograda. Obradio je preko 500 folklornih melodija i oko 100 starogradskih pesama. Komponovao je scensku muziku, objavio je 8 zbirki narodnih pesama i melodija za horove. Izdavač nekih zbiraka bila je i Srpska Akademija nauka i umetnosti. Početkom 1962. godine, u izdanju “Nolita”, zajedno sa Nikolom Hercigonjom, objavio je zbirku od 380 partizanskih narodnih pesama, potpisujući se kao urednik. Bio je icijator i organizator obnove predratnog udruženja Užičana u Beogradu 1975. godine. Dobio je Vukovu nagradu za 1972. godinu. Umro je 1986. godine u Beogradu.
