Zlatiborska narodna nošnja je kombinacija crnogorske i šumadijske. Muškarci su leti išli u prtištu, tj. dugačkim gaćama i košuljama od konoplje, a ponekad u pelengirima od vune. Oko struka su stavljali pojas, a preko njega silaje sa zataknutim pištoljem i britvom. Na nogama su imali opanke sa vezenim čarapama do kolena i tozlucima, tj. tkanim kamašnama, dok su na glavi nosili šajkaču ili šubaru. Zimi su dodavali koporan, a u svečanim prilikama oblačili su lepše odelo. Žene su nosile široke suknje, po dnu izvezene srmom i zubune od belog sukna, takođe izvezene srmom i metalnim šljokicama.
Zlatiborski melos potiče iz prapostojbine. Nekada je cela Evropa odjekivala ovakvim arhaičnim zvucima, a sada samo zlatiborske narodne pesme. One su monotone i razvučene, a Zlatiborci, kad ih pevaju, zatisnu jedno uvo. To su tzv. pesme iz vika. Najomiljeniji instrument Zlatiboraca bile su gusle.
Na Zlatiboru je često dolazilo do pomeranja stanovništva, tako da ima malo porodica za koje se može reći da su starosedilačke. Neki od najstarijih stanovnika Zlatibora su: Šišovići, Džambići, Spasenići i Ninčići u Čajetini; Bondžulići, Lučići, Milosavljevići i Kostadinovići u Šljivovici; Dabići u Alinom Potoku; Đokovići, Pavlovići, Spasenići i Radovići u Sirogojnu; Dacovići u Ljubišu; Bralovići u Negbini; Selakovići u Draglici; Krsmanovići, Šarčevići i Ostojići u Mokroj Gori; Jankovići, Selakovići i Radonjići u Kremnima; i Didanovići u Stublu, čiji preci su bili čivčije manastira Janje u Uvcu. Kroz čitav 17 i 18 vek trajala su pojedinačna doseljavanja ovog kraja, a pridošlice su bile porodice iz Crne Gore, Hercegovine, Bosne i Raške. Pored ovih pojedinačnih, bilo je i nekoliko masovnih doseljavanja stanovništva na Zlatibor. Prvo posle Svištovskog mira 1791-ve godine; drugo posle oslobođenja Zlatibora od Turaka 1807-me godine; treće i najveće u doba Ustavobranitelja, tridesetih i četrdesetih godina 19. veka; a četvrti veliki talas migracija trajao je u vreme bosansko-hercegovačkog ustanka od 1875-te do 1877-me godine. A svi oni su silazili sa Zlatibora, naseljavali Užice. Kovačevići su sišli iz Dobroselice u 19. veku. Moj đed Vitomir se oženio unukom Milića Anđušića, koji se na početku 19 veka kao dečačić našao u Užicu i postao bogati trgovac. Odatle i ja Užičanin, Era, Zlatiborac…
