Tri ličnosti modernog radničkog pokreta iz užičkog kraja, Radovan Dragović, Dušan Popović posebno Dimitrije Tucović, imaju svoja spomen-obeležja u centru grada, Tucović i Glavnu ulicu. Njihov saborac, doktor pravnih nauka Živko Topalović, rođeni Užičanin, nema obeležje. Za njega niko nije čuo. Dimitrije Tucović koji je neosporni velikan istini za volju u Užicu živeo svega šest godina, pohađajući ovdašnju realku, što nepravdu prema rođenom Užičaninu Topaloviću čini većom. Vreme je za ispravku te nepravde, pogledajmo Topalovićevu biografiju.
Rođen je u Užicu 27. marta 1886. godine. Roditelji su mu bili otac Periša i majka Mileva, rođena Pešić. Završio je realku u Užicu 1903-’04. Pravni fakultet završio je u Beogradu 1908. Radio je u Kriminološkom seminaru Univerziteta u Berlinu i na Pravnom fakultetu u Parizu, a ratovi su prekinuli njegovu univerzitetsku karijeru.Učesnik je ratova za oslobođenje Srbije 1912-1918. Bio je komandir čete u turskom ratu 1912. i učesnik u Kumanovskoj bici i pri oslobođenju Bitolja. U Prvom svetskom ratu bio je ađutant komandanta Četvrtog puka potpukovnika Dušana Purića. U bitci na Kolubari, gde je 20. novembra 1914. poginuo Tucović, Topalovića su zarobile austrijske snage. U zarobljeništvu ostaje do kraja rata.
Kao rezervni oficir u više mahova odlikovan za hrabrost. Poslednji vojni zadatak bio mu je dodeljen novembra 1918. godine, kada je komandovao vozom kojim je doputovala iz Zagreba u Beograd delegacija Narodnog vijeća, da sa Vladom Srbije ugovori proglašenje zajedničke države Srba, Hrvata i Slovenaca.
Na kongresu u Vukovaru 21. juna 1920, kao istinski socijalista i demokrata, prvi je oštro istupio protiv ljudi koji su hteli da radničkom pokretu udare komunistički pečat. Do smrti ga je proganjala nova Komunistička partija, bežao je od osvete svojih protivnika do poslednjeg dana, čuvajući ideale o slobodnoj Jugoslaviji, o demokratskoj federaciji na Balkanu.Živko Topalović je 1929. godine postao predsednik Socijalističke partije Jugoslavije. On je, a ne Tito, predstavljao Jugoslovene na kongresima Internacionale. Između 1929. i 1941. godine bio je glavni urednik “Radničkih novina”. Prethodno, na Prvom kongresu Socijalističke internacionale održanom od 2. do 25. maja 1923. u Hamburgu, izabran je za člana Izvršnog odbora Internacionale.
Sada se nameće pitanje kako je moguće da su Topalovićevi saborci ovenčani večnom slavom da za takvog čoveka takvog u sećanju Užičana nema mesta? Živko od komunističkog režima uspostavljenog posle Drugog svetskog rata, kao pravi socijalista i demokrata i prvi istinski protivnik najmoćnijih komunističkih ideologa, nije imao čemu da se nada. Njegove saborce, pre svih Tucovića, bilo je lako upodobiti poratnoj politici, jer mrtva usta ne govore.
Ipak najveći razlog što su Topalovića iz društva Tucovića i drugova, komunistički ideolozi proterali je činjenice da uoči Drugog svetskog rata nije želeo da uđe u partiju. Približio se politici Draže Mihailovića, zagovarajući nacionalno jedinstvo. Tokom Drugog svetskog rata, Topalović je postao blizak saradnik đenerala Draže i član Ravnogorskog centralnog komiteta.
Topalović je postao predsedavajući Baškog kongresa i izabran je za predsednika političke skupine nazvane Jusoslovenska demokratska zajednica. Kao Mihailovićev delegat, sa aerodroma u Pranjanima juna 1944. odleteo u Italiju. Ostao je u emigraciji, Na Beogradskom procesu 1946. godine je kao izdajnik osuđen, u odsustvu, na dvadeset godina zatvora.Protivio je se jugoslovenskoj aktuelnoj politici. To je komunistima omogućilo da ga izbrišu i iz sećanja.Topalović je pisac mnogih brošura na francuskom jeziku. U Parizu bio je potpredsednik Socijalističke unije istočne Evrope. Govorio je ruski, francuski, nemački i engleski jezik. Pošto je nadživeo svoje saborce, bio je nastavljač ideja socijaldemokratije u Srbiji, ideja Dimitrija Tucovića, Dušana Popovića i Radovana Dragovića. Do smrti, Topalović je praćen sa zadatkom da bude ubijen, ali je uspevao da izmakne dželatima skrivajući se na relaciji Pariz – Beč.Živko Topalović je umro u Beču 9. februara, a njegova supruga Milica dva meseca kasnije, 10. aprila 1972. godine. Oboje su sahranjeni na srpskom groblju u Parizu.U Užicu Živko Topalović je živeo, na starom Zlatiborskom putu. Kuća je sačuvana i svojevremeno je poklonjena opštini, zatim je zamenjena za stan na Trgu partizana, a danas je u privatnom vlasništvu.
