Manastir Uvac se nalazi u selu Stublo, na granici opština Čajetina i Priboj, u zaseoku Uvac. Današnja manastirska crkva podignuta je na ostacima srednjovekovnog manastira. Pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkve i predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture. U ruševinama je manastir zatekao i opisao jeromonah Dionisije Popović 1856. godine, dok je prota Jevstatije Karamatijević, u trećoj deceniji 20. veka, u Uvcu zatekao ostatke veličanstvene crkve i drugih građevina.
U vreme kada je direktor u užičkom Narodnom muzeju bio Dragiša Milosavljević Nik, obnovljen je manastir “Uvac”. Nik, koji je i najzaslužni za ovu obnovu, napisao je i knjigu „Manastir Uvac – istorija i sudbina”, koju je objavila “Prosveta” 2000.god. Pratio sam njihov rad sa ekipama, tada moje, Televizije 5 Užice.
Ogroman napor, odricanje i entuzijazam zahtevaju da se pomene mnogo više onih koji su u obnovi učestvovali i u manastir Uvac ugradili deo vlastitog duha. Uz veliko poštovanje rada svih koji nisu pomenuti, ipak se neka imena moraju istaći: arhitekta Blagota Pešić, arheolog Savo Derikonjić, etnolog Bosa Rosić, istoričari: Jelena Ristanović, Mara Aleksić, konzervatori: Milica Dabović-Kotur, Mira Ćuković, Dragan Tomanović, Miodrag Marković, Dragan Jovičić, fotograf Zoran Domanović.
Gradnja lokalnog puta Stublo-Uvac bio je mukotrpan i pionirski rad, zahvaljujući kome je manastir Uvac mogao biti završen i dostupan svima koji ga sada posećuju.
Zasluge pripadaju preduzeću “Putevi” – Užice, ali i pojedincima koji se ne mogu zaobići, kao što su: Srbo Bajević, Radovan Jeremić i Stanko Tejić.
Danas manastir Uvac živi jedan novi život u ovoj starovlaškoj župnoj dolini. Kada se sa zlatiborskih padina, novim, uskim putem, silazi dole ka manastiru, iz daleka se vidi dim koji se vije iz monaške kuće. Jedini pouzdani znak da se život vratio u manastir, a manastir postepeno, ali sigurno, oživljava čitav kraj ovog dela Zlatibora.
