“Partizan” prvi put gostovao u Užicu na dan oslobođenja grada 24. septembra 1946. godine na utakmici sa “Slobodom”. Za utakmicu je vladalo ogromno interesovanje u čitavom okrugu. Na novom varoškom stadionu u Begluku, preko puta Železničke stanice, bilo je prisutno preko 4000 gledalaca. Stadion, njegove pune tribine, stajanje i sav prostor oko stadiona bile su preplavljene veselim gledaocima. Na uglovima igrališata su na visokim stubovima visile su 4 velike jugoslovenske zastave koje su davale svečan izgled.
Užičani su izlazak partizanovih tima propratili pljeskom i poklicima. Ustvari, raspoložena publika je tako iskazala poštovanje i ljubav Armiji i Titu, jer je FK “Partizan” bio tada tim “Centralnog doma Jugoslovenske armije”, jedan od najboljih jugoslovenskih timova. Kada su se pojavili igrači domaće “Slobode”, bili su takođe pozdravljeni sa velikim oduševljenjem… Intonirana je himna koju je odsvirala užička vojna muzika. Zatim je sekretar Okružnog komiteta, Milivoje Radovanović Farmin, držao govor u kome je hvalio “Užičku republiku” i značaj 24. septembra i na kraju otvorio novi stadion, koji je dobio ime “24 septembar” i predao ga na upotrebu “sportistima, građanima i radnim ljudima Titovog Užica”. Zatim je Farbin u znak zahvalnosti prema Armiji, uručio poručniku poklon “pušku partizanku”. Pošto su razmenili poklone, predsednik “Slobode” Vojo Bojović predao je kapitenu Partizana zastavicu, a kapiten “Partizana” kapitenu “Slobode” fudbalsku loptu…
Započela je utakmica. “Partizan”, koji je bio prvak Jugoslavije 1946/47 godine, u Užicu je igrao u sastavu: Nikolić, Švaljen, Požega, Aničić, Funten, Janjić, Šutevski, Janevski, Konstantinović, Matekalo i Marijanović. Za “Slobodu” su igrali: Mitrović, Marinković, Težulat, Đorđević, Vasović, Rašković, Vitić, Đurić, Jovanović, Šulović, Vulović…
Tadašnje novine izveštavaju sa utakmice:
(…) “Što je više igra odmicala, igrači ‘Partizana’ su sve više gospodarili terenom i često ugrožavali gol Mitrovića, čiju je mrežu načeo Konstatinović, a zatim i Matekelo i Janevski, tako da se utakmica završila pobedom Partizana sa 6:0. Ceo tim Slobode se zalagao da izbori što časniji rezultat, ali je među igračima primećena nervoza i nedovoljna rutina da pariraju državnom prvaku u fudbalu”…
Bio je 6 septembar te 1946. godine, kada je odlukom Upravnog odbora “Slobode”, ceo prvi tim sa nekoliko rezernih igrača i trenerom, upućen je na šestodnevni odmor na Zlatibor.
