Na samom izlazu Đetinje iz užičke kotline Turice, nalazi se treća užička hidrocentrala. Priču o njoj započeću fotografijom arhitekte Živka Ostojića. Prema stilu, reklo bi se da je fotografisao Ilija Lazić. Žiko je rekao: “Ovo je fotografija sa temelja brane u Turici. Prvi desno je moj deda Živko Ostojić, član upravnog odbora, treći s desna ka levo sa kačketom je inženjer Todor Sević, dedin zet i vlasnik firme “Semat”, koja je gradila branu. Peti sleva ka desno, sedi, dedin kum, trgovac Andrija Mirković i drugi članovi upravnog odbora Tkačnice. Odlučeno je i temelji su postavljeni. Potreban je bio pad vode od 20 m koji bi se dobio na taj način da se podigne vodena pregrada na mestu gde reka Đetinja izlazi iz Staparske klisure, kod mahale Rustovića, pa iz tako napravljenog rezervoara vodila bi se voda tunelom ispod brda Zabučja na drugu stranu blizu Starog grada i tu bi se u novoj hidrocentrali, dobijenim padom, proizvodila potrebna električna energija.“
Uprava Tkačke radionice, posle višegodišnjeg odlaganja zbog brojnih problema, donela je konačnu odluku za raspisivanje ponude za gradnju hidrocentrale u Turici. Za nadzornika organa određen je inženjer Jezdimir Nešović. U toku 1925. počeli su radovi na izgradnji centrale, i to istovremeno na prokopavanju tunela, gradnji zgrade centrale i brane. Postavljeni su temelji za zgradu i postolja za mašine i prokopano 160 metara tunela. U to vreme je instaliran i jedan transformator na “Lipi”, izmenjene razvodna tabla u centrali “pod Gradom”. Montaža turbina, generatora i opreme je završena do kraja 1928, a centrala je puštena u rad 1. januara 1929. godine, zvanično 9. maja 1931. godine.
Hidrocentrala u Turici vođena je u Tkačnici kao “Hirocentrala br.3“. Sastoji se od: brane, podignute na mestu zv. “Sinjevac”, dužine 41 m, a u temelju debljine krune pri vrhu 3,60 m, a u temelju 17 m, i visine 18 m. Sazidana je od nabijenog betona, spolja od temelja od kamena u cementnom malteru. Zatim, dovod za vodu od brane do centrale – tunela sa postrojenjima za ulaz vode u turbine dužine 590 metara sa rezervoarom. Zatim, zgrada centrale podignuta u Turici sa mašinama. Zidana od betona i armiranog betona.
Sve se vidi na razglednici Ilije Lazića iz 1932. godine. Tokom 1930. Tkačka radionica je dala najbolje rezultate do tada, međutim, već tad su postali vidljivi znaci dolazeće krize. Ipak, kriza u ovom užičkom preduzeću trajala je kratko. Tokom krizne godine Tkačka rdionica posebnu pažnju je posvećivala plasmanu električne energije i to onim najvažnijim potrošačima koji su u to vreme činili industriju Užica. Od 1932. godine, postepeno se uvećava potrošnja električne energije i vrlo brzo pokazuje da potrošnja u četiri elekrane Tkačke radionice (tri na Đetinji, postojala je jedna na parnu turbinu) dovoljna da prati novi privredni polet, razvoj industrije i zanastva pred Drugi svetski rat, naročito u periodu od 1936 do 1941. godine.
