Dragoš je rođen u Užicu 1929. Godine. Bio je mašinski inžinjer. Ipak, prvenstveno je bio sportista, koji je uzdigao plivački sport u Užicu. Posle užičke Gimnazije, zatim fakulteta u Beogradu, vratio se Užice i u njemu proveo ceo život.
Kao gimnazijalac bio je instruktor modelarstva, padobranac i letač jedriličar. Kao student bio je pobednik u skijanju Beogradskog univarziteta na Kopaoniku 1949. godine. Osnivač je prvog užičkog plivačkog i vaterpolo tima. Važio je za najboljeg plivača i skakača. Na njegovu incijativu, mladi Užičani su napravili pedesetih godina prvo plivalište sa kesonima i obeleženim stazama, tu ispod prve hidro centrale pod gradom. Kad je gradio plažu, Vojo Bojović je zbog Dragoša u projekt ubacio “plivački”, na kome su održavana takmičenja i vaterpolo utakmice.
U zrelijim godinama, Dragoš je bio zaljubljenik brzina – vozio je motorcikle i automobile i uživao ugled poznatog reli vozača. Njegove mašine su dostizale maksimalne brzine i kad se nije takmičio. Bio je organizator prvih gradskih moto-trka i osnivač centra za obuku vozača.
Od 1960. do 1970. bio je jedan od direktora u “Prvom partizanu”. Specijalizovao se za tehnološki proces sinterovanja u Švedskoj, koji je uveo u proizvodnju “Prvog partizana”. Potom se bavio projektovanjem grejanja za novosadsku firmi “IATE”, sa kojom je izvodio radove u užičkom kraju, a zatim je u okviru saobračajnog preduzeća “Raketa” otvorio firmu “Iate plan”. Bio je dobar organizator i rukovodilac, koji je u svemu što je radio tražio maksimum.
Umro je 1999. ispraćen sa velikim pijatetom od Užičana. Ostale su mu dve neostvarene želje – izrada zatvorenog plivačkog bazena i gradske toplane.
Bio je veliki prijatelj moga oca Vlajka, prvog užičkog difovca, tako su ostale ove tri fotografije posleratne plaže, “Dragoševog plivališta”, pre izgradnje današnje plaže o kome je najviše brinuo Dragoš, kao i njegova fotografija iz tih dana (Dragoš u sredini).
