Lepote sa ove fotografije Ilije Lazića Zlatibora su dugo bile sakrivene. Kraj besputan i ekonomski nerazvijen. U savremenijim uslovima u drugoj polovini devetnestog veka, Ere su se trudile i ulagale velike napore da pronađu vlastite staze napredka, da krene napred. Imali su nešto specifično – delimičnu pošumljenost koja je omogućavala normalnu vlažnost vazduha, dopiranje ultravioletnih zraka do same zemljine površine, što utiče na formiranje prostranih travnatih pašnjaka, bogatih raznovrsnim lekovitim i mirišljavim biljkama. Nadmorska visina i cvetni suvati, četinarska šuma povoljno su uticali na ljude, naročito na one kojima je bio potreban oporavak.
Eto, zato smo mi Ere, Užičani bistri na pretke, koji su se sputili iz zlatiborkih sela u Užice i dalje po belom svetu. Moji su iz Dobroselice, gde i danas svedoči spomenik mom pradedi Vlajku, po kome je moj otac nosio ime. Tu na spomeniku je napomenuto da je to spomen i prababi Breni, koja je sahranjena na Dovarju. Meni je drago što su mi preci iz Dobroselice, a ne iz nekog sela sa epitetom zlo-selica…
