Šezdesete godine, sem ogromne ekspanzije, gradnje, rušenja staroga Užica i gradnje novog, Titovog Užica, socijalističkog, donele su nešto sasvim novo. Nov način modernog, urbanog života, nove muzike, načina zabave, mode… Ondašnjim komunističkim rukovodiocima i njihovim omladincima ta nova, tada podkultura, i sve što je dolazilo sa njom, nije se sviđala. Ta novina se zvala rokenrol. Ova stranica će se baviti hronologijom života u Užicu toga doba, u cilju da da doprinos gradskoj istoriji. U njoj ću obraditi događanja o kojima se u Užicu pričalo i učestvovalo.
Užice je 1945. godine imalo 8500 stanovnika, dok se do 1960 godine uvećalo na 20.000 stanovnika. Čak i ogromna izgradnja nije mogla da zadovolji veliki priliv stanovnika sa sela. Poseban problem su bili samci. Tada je samo Valjaonica izgradila dva samačka hotela u Sevojnu.
Užičani su se i najpre zabavljali u bioskopu “Zlatibor”, u kome su ovoga januara 1960. igrali engleski film “Ponos i strast” i domaći “Sam”, u kome glavne uloge tumače Milan Puzić, Pavle Vujisić, Severin Bjelić. “Sam” je crno-beli ratni film, snimljen 1959, u režiji Vladimira Pogačića. Radnja se događa za vrieme bitke na Sutjesci, u Drugom svetskom ratu, i prikazuje partizansku jedinicu, koja se našla odvojena od glavnine, te koja, gonjena od nadmoćnijeg neprijatelja, pokušava da se probije kroz nemački obruč. “Sam” su kritičari isticali kao jedan od primera evolucije žanra, koji će kasnije postati poznat kao partizanski film, odnosno zbog scenarija koji je naglasak stavljao na psihološko profilisanje pojedinačnih likova, umesto dotadašnje “sirove” ideološke propagande.
Neki su ipak više voleli pozorište. U pozorištu je bila premijera predstave bioskopskog naziva “Džoni Belinda”. Kulturno umetničko društvo Aleksa Dejović je imalo nastup u Ravnima. Pred 180 gostiju nastupili su Evica Jeremijić, Olgica Briševac, Gordana Poznanović, Dragan Đoković, Milan Drndarević, Radovan Vučković i Milorad Milosavljević.
Ovog januara u Učiteljskoj školi počeo je da radi Klub psihologa, koga je vodio profesor Slobodan Teodosić.
Nešto ranije, počeo je da radi Klub fotoamatera Užica. U januaru imao je preko 150 članova. Nastavnik u klubu je bio Miladin Kukanjac. Klub je radio u biblioteci škole.
Ljubomir Simović, tada student jugoslovenske književnosti, svojom prvom zbirkom pesama “Slovenska elegija”, dobio je priznanje od tadašnje jugoslovenske književne kritike.
Tog januara 1960. godine, na sednici Narodnog odbora opštine u Titovom Užicu, za direktora Valjaonice bakra u Sevojnu postavljen je inženjer Vlajko Brković. Da malo više kažem o ovom veoma značajnom čoveku za Užice. Rođen je u Potočanju 1925. godine. Osnovnu školu završio je u Krvavcima, a gimnaziju u Užicu. Studije je započeo u Pragu, a završio u Metalurškom fakultetu u Ljubljani 1952. godine. Čim je diplomirao na Ljubljanskom univerzitetu 1952, odmah je počeo da radi u Valjaonici. Pre nego što je izabran za direktora, bio je šef proizvodnje. Za ono vreme je bilo je najvažnije i to da je član Saveza komunista, što je bio od 1945. godine, da je član opštinskog i fabričkog komiteta SK i da je odbornik Narodnog odbora opštine Titovog Užica.
U vreme njegovog rukovođenja fabrikom proizvodnja je porasla, završeno je i započeto više novih programa. Izvršene su dve velike rekonstrukcije fabrike, prošireni kapaciteti, nabavljena nova oprema. Počela je da radi “Sitara u Arilju”, a zatim su se sa Valjaonicom integrisala užička preduzeća: “Metaloprerada”, “Trešnjica” iz Čajetine, “Metaloplastika” iz Kosjerića, “Elkok”. Izgrađena je “Valjaonica aluminijuma” i počeo povećan izvoz u SSSR, SAD, Nemačku, Italiju… Broj zaposlenih nakon izgradnje Valjaonice aluminijuma je porastao na 8000.
Valjaonica je u doba Brkovića odvajala velika srestva za stambenu izgradnju, tako da su izgrađeni stambeni blokovi “Zlatibor”, “Lipa”, Aleksića most, Krčagovo, Sevojno, a u velikoj meri njegovom incijativom, Užice je rešilo pitanje vodosnadbavanje u gradu. Ipak, kada se bolje razmisli, iz današnje vremenske perspektive, zapitamo se da li je bilo potrebno srušiti tolike delove staroga Užica i da li je to jezero za vodosnadbevanje dobro za današnje i Užice u budućnosti. Ali ta pitanja ostavimo stručnima.
Sedamdesetih godina 20. veka smenjen je sa direktorskog mesta i osuđen na 4 godine i 6 meseci zatvora zbog gubitka na Londonskoj berzi. Posle nepune dve godine pušten je na Titovu intervenciju. Posle izlaska iz zatvora, gde je prodao sve zalihe robe koja se proizvodila u srpskim zatvorima, radio je u spoljnotrgovinskom preduzeću “Geneks”. Bio je predstavnik ovog preduzeća u Istočnoj Nemačkoj, zatim tehnički savetnik. Bio je poslanik Privrednog veća, Savezne skupštine i član Skupštine privredne komore Jugoslavije. Umro je u Beogradu 1991. godine. Godine 2007, otkrivanjem spomen ploče u centru Užica, ali i postavljanjem biste Vlajka Brkovića ispred Valjaonice bakra u Sevojnu, inicirana je rehabilitacija ovog uspešnog preduzetnika i direktora ove fabrike u periodu od 1960. do 1972. godine.
On je sedamdesetih godina prošlog veka bio najznačajnija žrtva “seče direktora” u užičkom kraju, odnosno komunističkog progona čelnih ljudi u najznačajnijim preduzećima Srbije, čiji je ideološki greh bio zalaganje za tržišnu ekonomiju. U to vreme SFRJ se temeljila na socijalističkom samoupravnom sistemu, a njena privreda na dirigovanoj ekonomiji, koja je odbacivala principe tržišta, pa je vrh tadašnjeg SKJ, direktore poput Brkovića, optužio za restauraciju kapitalizma. Brkovićevom stradanju doprineli su “unutrašnje i svesne fabričke samoupravne strukture”, pa je u sudskom postupku proglašen za tehnomenadžera i anarholiberala i osuđen na kaznu strogog zatvora. Prema priči iz tog doba, jedan od povoda za njegovu diskreditaciju poslužio je gubitak, koji je fabrika u jednom trenutku napravila na Londonskoj berzi, iako je trgovanjem na njoj ostvarivala mnogo veći prihod i uvek bila u dobitku. Ime čoveka Vlajka Brkovića, koji je imao je razumevanja i snage za javne radove širom Srbije, posebno za razvoj Užica, za koji se nesebično žrtvovao, pominjalo se uglavnom šapatom. Zaboravljenom neimaru je mnogo godina kasnije Valjaonica bakra u krugu fabrike podigla spomen-bistu, a Užice mu se odužilo platoom u centru grada koji nosi njegovo ime.
Krajem januara te 1960, porodilište je preseljeno iz nekadašnje kuće, pred Drugi sv. rat jednog od najbogatijih Užičana, Veljka Lazića u zgradu u krugu bolnice u Krčagovu. Tih godina omiljena Užičanka bila je “babica Dara”, Darinka Grujičić, žena koja je mnoge od nas, koji smo rođeni pedesetetih, prihvatila prva na ovom užičkom svetu.
