Zahvaljujući Udruženju građana Amanet i projektu Kraljevine Srbija i Crna Gora u ratovima 1912-1918, kao i gospodinu Đeniću, istoričaru iz Čajetine, prenosimo o ove priče našim slavnim precima.
“Zlatibor u Velikom ratu“ Milisav R. Đenić, 2006:
PUTEM STARIJEG BRATA
Sva tri sina gostiljskog prote Jevrema Tucovića i njegove supruge Jefimije odazvala su se vojničkom zovu i stala pod steg otadžbine. Dok je Dimitrije položio život za slobodu svoga naroda, Vladimir i Stevan su postali dvostruki vitezovi Karađorđeve zvezde sa mačevima. Po mišljenju vojnih analitičara, Stevan spada u red elitnih srpskih artiljerijskih oficira, zahvaljujući svestranom i stručnom vojnom obrazovanju, čvrstom i otvorenom karakteru i mudrom i profesionalnom komandovanju tokom oslobodilačkih ratova.
Stevan je rođen 17. decembra 1882. godine u Gostilju. Pošao je primerom starijeg brata Vladimira i svoju budućnost vezao za srpsku vojsku. Posle osnovne škole i šest razreda realne gimnazije u Užicu, u vremenu od 1899-1901. godine, sa XXXII klasom završio je Nižu školu Vojne akademije i proizveden u čin artiljerijskog potporučnika. Ambiciozan i radan, brzo napreduje u službi. Za artiljerijskog poručnika proizveden je 1905, artiljerijskog kapetana I klase 1912, artiljerijskog majora 1913, artiljerijskog potpukovnika 1915. i artiljerijskog pukovnika 1920. godine.
Svoje učešće u oslobodilačkim ratovima ovako je opisao: “U rat sa Turskom 1912. godine ušao sam kao komandir IV baterije Brdskog artiljerijskog puka prvog poziva i sa istom jedinicom ratovao do kraja rata sa Bugarskom 1913. godine. U borbama sa Austrijom 1914. i 1915. godine pod komandom sam imao I Danglisovu bateriju sa kojom sam stigao na Krf, a rešenjem Vrhovne komande, devet meseci zastupao komandanta Danglisovog diviziona. Na Krfu sam 1916. godine primio I brdsku bateriju Drinskog artiljerijskog puka, kojom sam komandovao do polovine 1917. godine. Tada sam postavljen za komandanta I brdskog diviziona Drinskog artiljerijskog puka sa kojim sam komandovao sve do završetka rata. Sa ovom jedinicom učestvovao sam u Koruškoj operaciji 1919. godine i Arnautskoj pobuni 1920. godine”.
Tokom ratova samo jednom je bio ranjen, u borbi protiv Bugara 6. jula 1913. godine na položaju Govedarnik.
U posleratnom periodu obavljao je brojne i značajne vojne funkcije. Bio je komandant Dravskog artiljerijskog puka, komandant Drugog tvrđavskog artiljerijskog puka, komandant Bitoljskog artiljerijskog puka, radio u štabu Zetske divizijske oblasti i u štabu Pete armijske oblasti. Penzionisan je 1923. godine, posle dve godine reaktiviran i 1927. godine ponovo penzionisan i preveden u rezervu.
Za hrabrost u svim borbama i mudro i profesionalno vođenje svih svojih jedinica, nagrađen je brojnim odlikovanjima:
Karađorđevom zvezdom sa mačevima IV reda (1913.)
Karađorđevom zvezdom sa mačevima IV reda (1918.)
Srebrnom medaljom za hrabrost Miloš Obilić (1912.)
Srebrnom medaljom za hrabrost Miloš Obilić (1913.)
Ordenom Belog orla IV reda
Ordenom Belog orla V reda
Spomenicom Kralja Petra I
Spomenicom za rat sa Turskom 1912.
Spomenicom za rat sa Bugarskom 1913.
Spomenicom za oslobođenje i ujedinjenje 1914-1918.
Albanskom spomenicom
Italijanskim ordenom “Corona di Halija”
Artiljerijski pukovnik Stevan Tucović bio je oženjen Milevom, kćerkom Arse Stajića, trgovca iz Vranja. U braku nisu imali dece, supruga mu je mlada preminula, 1921. godine. I pored raznih nedaća u životu, ostao je upamćen kao veseljak, čovek uvek rado viđen u društvu. Umro je u Beogradu 1933. godine.
