Na samoj međi Aleksića mosta i Koštice, na blagoj okuci, postoji i danas kuća u čijem se prizemlju nalazila “Aleksića kafana”, porodice Dušana i Dragice Aleksić, glavnih “krivaca” zašto ovaj deo grada i danas nosi naziv „Aleksića most“. To je bio naziv koji je preko Koštičkog potoka prvobitno označavao pešački i kolski prelaz, kasnije most. Vremenom je ovaj naziv Aleksića most obuhvatio širi deo užičke varoši. Tu u delu donjeg toka Koštičkog potoka, ispod Koštice na raskršću, u tursko vreme su se dodirivale tri mahale: Džindžifin, Koštiška i Ciganska. Na prostoru pored današnjeg mosta bila je Koštička džamija, duhovno središte sve tri mahale, nekoliko zanatskih i trgovačkih radnji i dućana i Čurugova kafana. Tokom turske vladavine tu preko potoka je postojao kameni most, ali je srušen i razrušen posle odlaska Turaka i poturčenjaka tj. muslimana. Kasnije je izgradio neki Panić drvenu ćupriju na tom pogodnom prelazu, a tokom vremena zbog blizine Aleksića kafane promenio naziv u danas opštepoznati naziv…
Pre nego je kroz Košticu prošao put ka Bajnoj Bašti i Bosni, Aleksića most je bio važan objekat na Bosanskom drumu koji je od mosta, uz Terazije, vodio ka Višegradu.
Na današnjem prostoru raskršću ulica Dimitrija Tucovića, Kurlagine i Užičke republike su stabene višespratnice sa poslovnim, pretežno trgovinskim prostorom u prizemlju. Pored mosta je 2007. sagrađen tržni centar kompanije „Delta Maksi“.
Branka Selaković Filipović: „Sećam se autobuske stanice (na mestu sadašnje vojne zgrade) i valjaoničkih autobusa, koje su vozači palili u pola pet ujutru da ih dobro zagreju do polaska (u 5 i 20) radnika na posao. Iza nje najbolju pekaru u gradu, gde se kupovao jogurt na točenje. Točili su ga u litarske flase sa širokim grlom (nešto slično današnjim fruktalovim flašama). Ispred prve konzerve (zgrade) bio je veliki orah, od koga su nam u prvim danima škole ruke uvek bile crne. Pored njega ogroman crni dud. Današnja deca nemaju pojma kako je to dobra voćka. Sve u svemu, bilo je bolje tada, nego sada.
