U predelima Zlatibora, gde nije bilo stoletnih borova i bujnih suvati, oduvek se živelo teško i mukotrpno. Tipičan primer je selo Golovo, koje i svojim imenom asocira na siromaštvo osnovnih prirodnih bogatstava, samim tim i nedostatak elementarnih uslova za iole pristojan život. Odlazilo se odavde u svet trbuhom za kruhom, migracije su najviše razarale seoske zadruge nakon Drugog svetskog rata. To se najbolje može uočiti na sledećem primeru. Iz nekadašnjeg zaseoka Kovačevići mladi su odlazili u svet, stari umirali, tako da danas u njemu postoje samo tri kuće u kojima ne živi nijedan stanovnik.
Vukosavu i Milisavi Kovačević, zemljoradnicima iz Golova, 15. maja 1877. godine, rodio se sin Milutin. Roditelji su želeli da dete školuju i obezbede mu bolji život. Mališan je završio četiri razreda osnovne škole u Čajetini, a kad je postao punoletan, 15. aprila 1897. godine odlazi u stalni kadar. Ostaje u vojsci i zahvaljujući marljivom radu i disciplini brzo napreduje u službi. Već 1912. godine proizveden je u čin narednika.
U Balkanske ratove krenuo je sa VI prekobrojnim pukom prvog poziva i pod njegovom zastavom borio se do oslobođenja zemlje.
U svojoj vojničkoj karijeri Milutin Kovačević je obavljao sledeće funkcije. Od novembra 1914. do marta 1916. godine je vodnik u VI prekobrojnom puku Kombinovane divizije, od marta 1916. do aprila 1917. godine vodnik u 1. četi, 1. bataljona XXI pešadijskog puka, od aprila 1917. do aprila 1919. godine vodnik u 4. četi, 1. bataljona, XXI pešadijskog puka, od aprila 1919. do decembra 1920. godine vodnik u 4. četi, 3. bataljona Prve žandarmerijske brigade. Naredbom Ministarstva vojske i mornarice od 31. decembra 1920. godine raspoređen je na službu u Užičku pukovsku okružnu komandu, a od 5. novembra 1922. godine nalazi se na službi u Vojnom okrugu u Velesu.
Sudbonosnih dana za Beograd i Srbiju, u jesen 1914. godine, kada se životima branila svaka stopa prestonice i krvlju zalivala svaka njena ulica, žandarmerijski narednik Milutin Kovačević je jednim podvigom oduševio sve svoje komandante i ratne drugove. U njegovom vojnom dosijeu stoji zapisano: “Odlikovan za vreme borbi oko Beograda. U borbi se pokazao kao hrabar heroj, jer je sa nekoliko vojnika zarobio celu austrijsku četu vojnika”.
Ostala junačka dela u naredne tri godine ratovanja nisu zabeležena, a sigurno da ih je bilo mnogo jer je vitez iz Golova sakupio pregršt medalja. Odlikovan je:
Zlatnom Karađorđevom zvezdom sa mačevima (FAO 11.102)
Zlatnom medaljom za hrabrost Miloš Obilić
Medaljom Belog orla sa mačevima IV reda
Medaljom Belog orla sa mačevima V reda
Medaljom za vojničke vrline
Srebrnom medaljom za zasluge kraljevskom domu
Spomenicom za rat sa Turskom 1912.
Spomenicom za rat sa Bugarskom 1913.
Ruskim ordenom Svetog Đorđa III reda
Tokom ratova od 1912-1918. godine samo je jednom ranjen, 8. novembra 1915. godine na položaju Žegovcu kod Ferizovića. U vojnom dosijeu se još navodi da nema nikakvog poljoprivrednog imanja, niti kuću u gradu. Oženio se Slavkom Đurić iz Požege, sa kojom nije imao dece. Kao aktivni pešadijski kapetan I klase poslednje dane službovanja proveo je pri Vojnom okrugu u Velesu. Kada se iznenada razboleo, prenet je u skopsku bolnicu, u kojoj je 15. oktobra 1925. godine umro. Sahranjen je u Užičkoj Požegi gde mu je supruga od tada živela.
U odluci vojnih vlasti stoji: “Od porodice niko nagradu ne prima, a istu treba izdavati suprugi Slavki”.
