Sa izgradnjom kule na Trgu naslutilo se da će Užice postati grad “kula”. Duže vreme se urbanizam grada zasnivao gradnjom u visinu a onda se preteralo u tome. Ipak od svih užičkih “kula” samo ona prva i jedina nosi ime “Kula”.
Priča o Kuli na Trgu partizana u Užicu poćinje 1958 godine, izgrađena je do 1961. godine prema projektu arhitekte Milorada Pantovića koji je projektovao kupole Sajma, pre Drugog svetskog rata osmislio jedinstven projekat. Znanje stečeno u Berlinu, Parizu, Londonu i Njujorku hteo da primeni u Jugoslaviji u kompleksu koje danas nazivamo “Beograd na vodi”.
Kula na trgu se nalazi u graničnoj zoni sa ulicom Kralja Petra koja deli Trg na dva dela, u istočnoj polovini (koju je projektovao isti arhitekta) u nizu objekata koji sa istočne čine deo trga i najviše je, od celog bloka, pomeren ka sredini trga.
Zahvaljujući visinskoj razlici na trgu kula se nalazi u najvišoj zoni tako da i zahvaljujući topografiji terena dominira prostorom. Kulu čine podrum 1 i 2 + prizemlje + mezanin + 11 spratnova + potkrovlje.
Kula je najviši objekt na trgu duže je vreme bila I najviša zgrada u Titovom Užicu. Ovo rešenje su arhitekte zasnovali na istorijskom iskustvu iz srednjeevropskih gradova koji su na svakom gradskom trgu imali neku visoki obekt koji dominira, pa je to primenjeno kada je oblikovan Trga partizana. Na užičkom Trgu partizana naravno nije mogla da dominira katedrala tj crkva pa tu ulogu preuzela kula. Sunčani časovnik (više simbolični nego stvarno potreban) postavljen je na fasadi Narodnog pozorišta.
Arhitekta je objasnio: -“Kroz prizemlje objekta proveo sam stepenište širine 4,4 metra koje spaja plato severno i južno od Kule. Zbog takve potrebe prizemlje Kule je sa zapadne i južne strane slobodno a njeno centralno jezgro je sa pomenute dve fasade opasano sa kolonadom koja se pruža kroz dve etaže: prizemlje i mezanin. Prizemni deo objekta je obrađen u staklu koje je postavljeno na raster od metalnih kutijastih profila. Korpus objekta se sastoji od pravilnog kvadera koji se pruža od prvog do 11 sprata koji sa sve četiri fasade ima prostornu rešetku sagrađenu za potrebe fasada koja zauzima celu širinu ili samo deo fasade. U okviru ovako izvajanog korpusa prvi sprat je posebno oblikovan i na njemu nema terasa i obložen je sa kamenim pločicama.
Od drugog do 10 sprata se pruža identino oblikovana zona načinjena od etaža koje se ponavljaju. Sastoje se od osnove sa tri stana koja sa južne i severne fasade ima terasu koja se pruža celom širinom a sa zapadne i istočne fasade terasu koja se pruža kroz tri središnja polja objekta. Terase širine 1,0 metara su obrađene na poseban način. Svaka od terasa se sastoji od horizontalne ploče međuspratne konstrukcije i horizontalnog elementa u zoni rukohvata obrađenih u belim keramičkim pločicama. Vertikale načinjene od armiranog betona se nalaze na mestima osovina vertikalnih stubova. Ograda terasa je načinjena od armiranog stakla. Ovako komponovana celina se ponavlja do desetog sprata i stvara se veoma dominantna prostorna rešetka koja obuhvata objekat sa sve četiri fasade.
Dodatni utisak prostornosti stvaraju grafički elementi na fasadnim ravnima nastali štokovanjem ravno malterisane fasdene površine. Završna etaža delom je pokrivena ravnim krovom a delom je otvorena. Elementi terasa se ponavljaju i na poslednjoj etaži sve dok ne dostignu visinu završne ploče kada se spajaju sa horizontlanim elementima stvarjući utisak prostorne rešetke oko objekta.”
Dokumentarnost i arhitektonska vrednost užičke kule predstavljaju značajan segment građevinske prošlosti Srbije i Jugoslavije.
